Afvalgeheim

Afvalgeheim

“Nathalie Meskens verklapt haar afvalgeheim”, las ik in een krant. “Nu gaan we het hebben”, dacht ik. Ik verwachtte een uitvoerige uiteenzetting over haar geniale sorteertechnieken. Aangevuld met advies over herbruikbare broodzakken en shoppen met lege weckpotten in plaats van plastic zakken. Of originele recyclagetips: ‘Zo bezorg je een eenzame sok een nieuw leven als kek vibratorslaapzakje’ en ‘Maak kerstversiering van je (ongebruikte) tampons.’ Misschien zelfs een leuke anekdote over hoe Meskens haar vuilniszak op dinsdagavond bij een buurman dropt, om te voorkomen dat de redactie van een of ander roddelblad bij volle maan haar afval doorspit op zoek naar smeuïg bewijsmateriaal.

Ik hoopte op een foto van Nathalie bij haar composthoop. Met een rieten hoedje op, een margriet tussen haar kiezen en een stoere korte tuinbroek aan. Lachend. Met één been op die dampende berg, één smakelijke dij ontbloot.

Helaas. Het ging om een ordinair artikel over gewichtsverlies. Nathalie Meskens is afgevallen. Ze ziet er magerder uit dan anders, en daar is blijkbaar heel wat om te doen. Want ja, het is toch wat.

Je mag als vrouw niet te mollig zijn want dan eet je te veel chipjes. Je mag ook niet te mager zijn want dan heb je anorexia nervosa.

En in beide gevallen ben je een slecht voorbeeld voor tienermeisjes. Eigenlijk mag je dan zelfs niet meer langs middelbare scholen lopen zonder je diep schuldig te voelen en je zo luid mogelijk te excuseren voor het feit dat je bestaat.
Nathalie Meskens werd dan ook gedwongen te verklaren dat ze geen eetstoornis heeft maar zich in gezonde voeding verdiept, haar voedselintoleranties respecteert én veel sport. Haar grote afvalgeheim? Van pasta krijgt ze een opgeblazen buik. Wel, dat geheim delen Nathalie en ik. Maar sst… Niet verder vertellen, hoor

De hele week komt het Middagjournaal van Nieuwe Feiten van journalist, columnist en cartoonist Fleur van Groningen.