"Als ik aan de 'grote-mensentafel' zit, wil ik mijn gezicht in de puree te duwen"

‘Een typisch familiefeest. Terwijl het gesprek rondom mij over verzekeringen, stofzuigers en onbekende magische toestellen als expansievaten gaat, doe ik mijn uiterste best om mijn gezicht niet in de puree te duwen. Dat ik het kan weerstaan, is zowat het enige bewijs dat ik toch volwassen ben. Ik weet nog dat ik als kind medelijdend naar de tafel van de grote mensen keek. Waar wij snel onze bordjes leeg schransten om van tafel te mogen, bleven zij aan hun stoel gekleefd. De hele namiddag. Zelfs de chocolaatjes die bij de koffie geserveerd werden, leken niet op te wegen tegen de mogelijkheid om verstoppertje te spelen, tikkertje of één twee drie piano. Wanneer we aan volwassenen vroegen om mee te doen, wimpelden ze ons af met ‘straks misschien, ga maar braaf spelen.’ 

Ik geef toe dat ik daar nu ook schuldig aan ben. Al is dat vaak ook omdat ik teveel kroketten heb gegeten om überhaupt te bewegen. Mijn ogen zijn nog steeds groter dan mijn buik, dat is niet veranderd. 

Maar vandaag wil ik ontsnappen, dus zit ik even later dubbelgeplooid aan de kindertafel te kleuren. Terwijl mijn nichtje trots uitlegt welke dieren ze allemaal getekend heeft, kijkt ze vragend naar mijn krabbels. Wat een rare tekening? Wat is dat? Een huis, wil ik zeggen, zie je dat niet? Maar als ik beter kijk naar het blad papier, blijkt dat ik mijn tekenkunsten nog meer overschat dan mijn maagcapaciteit. Dat is toch duidelijk? Probeer ik nog, maar ik kan alleen op een vragende frons rekenen. Het is… euhm… een expantievat! Roep ik triomfantelijk. Mijn nichtje begint te giechelen. Een watte? Ze lacht nu uit volle borst. Volwassenen verzinnen altijd zo’n rare dingen.Wanneer we uitgelachen zijn kijkt ze me verheugd aan - het leven wordt dus later als je groot bent alleen maar gekker en spannender. Ik laat haar maar in die waan en geef haar een dikke knuffel. En dan gaan we stiekem alle chocolade van de volwassentafel opeten’