Arno - Human incognito

"Ik heb al 32 studioalbums gemaakt. Ik wil nooit twee keer dezelfde plaat maken, en voor 'Human incognito' zocht ik een andere, organische sound. 'Human incognito', dat is mijn stem, gitaren en een drumstel. Tu vois un peu le bazar?" Zo introduceert Arno zijn nieuwe plaat.  En die minimale bezetting stelt zijn stem helemaal centraal.  Verrassend klinkt die stem niet, maar wel goed als altijd.  Eigen. Doorleefd. Zoals alleen Arno kan klinken.  Als een “chanteur de charme raté”.

Bovendien komen ook de teksten goed tot hun recht in deze setting.  En daar laat Arno horen dat hij nog niet uitverteld is.  Zijn inspiratie komt meer dan ooit van mensen en hun kleine kantjes.  Het gaat over drinken en katers (Dance like a goose), over bedrogen (Santé) en oud worden (I’m just an old motherfucker, Now she likes boys) .  Maar ook over dromen van een betere wereld (Je veux vivre) of de ellende in het dagelijkse nieuws.  Als god zou bestaan, dan zou hij afzien, zegt Arno.

Heavy shit, zou je kunnen denken, maar dat valt mee, want Arno slaagt er altijd in om zijn thema’s te brengen met humor en gevatte oneliners.  En met wijsheden die alleen Arno kan verzinnen.  “Un idiot amoureux sans argent, est un idiot intelligent",  klinkt het.  Of "Je veux vivre dans un monde sans cholestérol avec un overdose de rock ‘n roll". 

Rock ’n Roll?  Zeker!  Overdose?  Nee hoor !  Hij mag dan een old motherfucker zijn, Arno is wat ons betreft nog lang niet afgeschreven. Bovendien slaagt producer John Parish erin om af en toe te refereren aan het spitante TC Matic, en op andere momenten de Tom Waits-achtige ballad-zanger te laten schitteren.

Veel nieuwe fans zal deze plaat waarschijnlijk niet lokken.  Maar degenen die Arno wel al in hun hart gesloten hebben, zullen niet ontgoocheld zijn.  Nous voyons un peu le bazar!