Beste panda Hao Hao,

In andere, betere, omstandigheden zouden wij allemaal, ook de slechte karakters onder ons, dagenlang vertederd zitten kijken naar beelden van het blinde, roze bleiterke in de muil van zijn moeder, van u dus. U lijkt overigens niet onverdeeld gelukkig met uw spruit. Valt het wat tegen? Of kijken pandamoeders altijd als een door meneer de baron bezwangerde Vlaamse dienstmaagd in een oud VRT-feuilleton?

Maar vertedering is wel de laatste van onze gedachten, in deze woelige tijden.

Als ik op de krantenkoppen of de journaals afga, of mij aan een fragment van televisiedebatten over "de stakingen" waag, lijkt het alsof het land op de rand van een gewelddadige revolutie staat.  Alsof horden op bloed beluste stakingsterroristen op weg zijn naar de Wetstraat om daar ons democratisch bestel de nek om te wringen. Alsof het land in tweeën is gescheurd met potverterende Walen in het Zuiden en arbeidzame en godsvruchtige Vlamen in het Noorden. Alsof de vakbonden het land kapot staken. Die clichés worden echt gebruikt, Hao Hao, ik verzin dat niet.

Natuurlijk zit ik op mijn gemak thuis naar mooie muziek te luisteren en sta ik niet koukleumend te wachten op een trein die misschien wel, misschien niet komt. Ik zit ook niet als een beest in de gevangenis. Ik moet geen overuren kloppen om stakers te vervangen. Ik sta geen uren in monsterfiles. Maar ik kan wél het verschil zien tussen het beeld dat in de media wordt opgeroepen en de realiteit. En die realiteit is dat het leven zijn gangetje gaat en dat we net zover van een revolutie verwijderd zijn als van de hemelse zaligheid van vroeger.
Probeer u dat allemaal niet aan te trekken,  Hao Hao. Ook al zijt ge een halve Waal. Tegen de zomer, als alles voorbij is, zullen ook de Vlamen in grote getale naar Pairi Daiza afzakken om zich aan u en uw jongske te vergapen.

Met vriendelijke groeten,

Louis