"Beste politici, laat het beroepsgeheim voor wat het is"

Ik ben niet de eerste, de laatste en de enige die een sociaal werkopleiding gevolgd heeft.

We deden dit allemaal met de intentie om mensen – die om wat voor reden dan ook in de shit geraakten – bij te staan, te ondersteunen en te begeleiden.

Omdat de wetgever weet dat sociaal werk enkel en uitsluitend mogelijk is als de cliënt zijn hulpverlener ten volle kan vertrouwen voorzag hij meer dan 150 jaar terug een kader dat ons moet toelaten die taken te realiseren: het beroepsgeheim.

Nu popt het ene wetsvoorstel na het andere decreet op om dit beroepsgeheim uit te hollen en af te serveren.

We creëren zo een maatschappij waarin de noodlijdende/ de hulpbehoevende niet langer met zijn twijfels, ongemakken en vragen naar de hulpverlener zal komen uit vrees dat dit gemeld zal (moeten) worden.

Als ik elk gesprek met een cliënt moet beginnen met: “Al wat je zegt kan tegen jou gebruikt worden” dan kan ik net zo goed een politiepet opzetten, toch?

Dus, beste politici (en collega's), laat het beroepsgeheim voor wat het is, het laat ons toe om ons maximaal te engageren in onze job en het is de beste garantie om mensen terug aansluiting te laten vinden op hun eigen leven en op de maatschappij.