"Bij Belgen broeit er iets in blikken en gebeurt er iets in gebaren"

Volgens Ester Naomi Perquin hebben Belgen meer zachtheid en inwendigheid dan Nederlanders. En dat merk je ook in de poëzie. Bij Vlaamse dichters, zo vindt Ester, blijft er meer achterwege en ongezegd. Nederlandse poëzie moet directer en helderder dan Vlaamse poëzie. 

Dichters nemen de tijd om na te denken over hoe ze dingen neerschrijven op papier. Daarom is autorijden zo lastig voor dichters. Ze hebben namelijk altijd aandacht voor wat er niet gebeurt, ze zijn snel afgeleid. Toen Ester gevraagd werd om Dichter des Vaderlands te worden heeft ze er wel heel lang moeten over nadenken. 

Dichter des Vaderlands worden is een aanslag op je aard. Tegelijk is dat ook het spannende aan de functie. Je moet heel snel bij de actualiteit zijn met je taal. 

Ester begon haar carrière in de gevangenis. Ze werkte er als cipier, om geld te verdienen en omdat de gevangenis voor haar een veilige wereld was.

Je weet precies wie de slechterikken zijn en wie niet, en da's veilig. 

Voor ze zich er goed bewust van was werd haar leven in de gevangenis voer voor poëzie. Ze verzamelde alle verhalen van de jongens die ze daar leerde kennen. Als bewaarder moest ze afstand houden tussen de gevangene en de bewaker, als dichter moest ze ... dichter op de mensen zitten. Haar bundel "celinspecties" vindt ze nog steeds haar meest interessante bundel. 

Een dichter moet een element uit de realiteit uitlichten, iets wat iedereen gevoeld heeft maar nog niemand benoemd, een taal geven. 

Veel van het schrijven van Ester Naomi Perquin is ontstaan uit een bewaarzucht. Ester verloor haar vader heel jong, toen ze 8 was. Veel van haar poëzie, zeker in het begin, wou opslaan, vasthouden. 

Herbeluister het volledige gesprek met Ester Naomi Perquin in Bar du matin.