Bob Dylan - Fallen angels

Eén nummer namelijk, Skylark, werd nooit door Sinatra opgenomen. Hoagy Carmichael schreef het in 1942 voor de film 'Young man with a horn'. Onder meer Stéphan Grappelli interpreteerde het en je vindt het op tal van foute ballroom-platen. En nu dus op 'Fallen angels' - kennelijk vindt Bob Dylan het een gevallen engel en je weet hoe het christendom die term hanteert, als de duivel zelf, Satan in persoon.

Er staan twaalf gevallen engelen op het album, dat Dylan, net als voorganger 'Shadows in the night', met zijn gewone live-band opnam in de Capitol-studio's in Hollywood. Misschien zijn het wel overblijfselen van dezelfde opnamesessies, want toen, eind 2014-begin 2015, namen ze 23 songs op, waarvan 10 dat eerste Dylan-crooner-album haalden. Het zou kunnen, je vindt er alleen nergens bewijs voor. Maakt ook niet veel uit. Feit is wel dat Dylan en band deze nummers live vorig jaar ook al speelden.

Opvallend is wel dat de man die zo graag grillige carrièrewendingen maakt nu zo goed als hetzelfde album aflevert als vorige keer. Jazz-crooner-standards die vaak gecoverd zijn 'uncovert' hij: hij ont-dekt ze letterlijk, haalt de stroop en de ingewikkelde arrangementen ervan af en interpreteert ze opzettelijk met een kleine bandbezetting: drie gitaren, steel guitar, bas, drums. Heel af en toe wat blazers, waarvan niet eens nodig geacht werd hun namen te vermelden.

Ook consistent tegenover vorige keer: Dylan zingt weer zo zuiver als wat. En nog een constante: de plaat zit weer in een lelijke hoes. Een en ander maakt 'Fallen angels' weinig verrassend, laat staan vernieuwend. Maar een voorspelbare Dylan is nog altijd spannender dan een hoop andere artiesten, die wel denken avontuurlijk te (moeten) zijn.