"De champagneflessen ontbreken nog nét"

De minuut van Hautekiet was vandaag voor Riadh Bahri:

Wie zijn ze, wat drijft ze en waarom doen ze 't? Die hijgerige journalisten. Ze zitten naast een kanaal, te wachten. Alsof ze voor de deur van een concertzaal staan en zeker de eerste plaatsen krijgen.

Te wachten tot het dode kind uit het water wordt gehaald. Zodat ze 't snel kunnen tweeten. Zodat de eindredacteur blij is, dat zijn krant, zijn radio, zijn zender, zijn website het als eerste kan uitschreeuwen: Antoine is dood!

De champagneflessen ontbreken nog nét.

Hold your horses collega's.
En da's ook een boodschap voor mezelf.
Hijgerige journalistiek brengt niks bij.

Misschien leren wachten op die ambetante officiële bevestiging.
Jaja, we weten dat het kind dood is.
Waarom wachten?

Misschien weten mama en papa het nog niet?
Moet de politie hen nog verwittigen?
En kan een dood kind trouwens ooit breaking news zijn?

Een overlijden verpakt in 140 tekens, om wat retweets te scoren en tien volgers erbij te krijgen. Zodat je 's avonds in de spiegel kan kijken, en denken, goh, ik ben alweer iets beroemder op sociale media. Toffe boel.

Een dood kind is vooral tragisch nieuws. En dat verdient respect, correctheid, en vooral traagheid in de berichtgeving.

En als je dan toch een hashtag wil gebruiken, gebruik dan misschien #slowjournalism .