De Ochtend
De Engelenbaai werd plots herschapen in een hel
vr 15 jul. - 3:43
"We waren met een groep naar het vuurwerk gaan kijken. Heel de Promenade stond vol met mensen", getuigt de Vlaamse Savannah Geyt. "Het vuurwerk was net gedaan toen een heel grote witte truck op de menigte inreed. We zijn onmiddellijk een hotel binnengelopen. Iedereen was in paniek aan het weglopen en elkaar aan het wegduwen." Uiteindelijk kon Savannah een veilig onderkomen vinden bij een vrouw die haar appartement openstelde voor vluchtende mensen.
Ook Rhomi Martens was gisteravond in Nice toen een vrachtwagenbestuurder plots de menigte inreed. "We zijn het strand opgelopen. We zagen mensen die in zee begonnen te zwemmen om te ontkomen. We hoorden ook geweerschoten achter ons."De paniek op en rond de Promenade des Anglais was enorm. Tientallen kinderen raakten hun ouders kwijt in het gejoel. Zij werden opgevangen door mensen van de plaatselijke openbaarvervoersmaatschappij Ligne d'Azur, melden plaatselijke media.
Mensen vluchtten weg in restaurants en hotels in de buurt. Vluchtende mensen konden ook terecht bij inwoners, die hun huizen ter beschikking stelden en dat lieten weten via de hashtag #PortesOuvertesNice op Twitter. Ook op Twitter, via "Recherche Nice" zoeken mensen nog steeds naar naasten die nog niets van zich hebben laten weten.Een journalist van de plaatselijke krant Nice Matin was op de Promenade om de feestelijkheden rond de Quatorze Juillet bij te wonen. De witte truck reed hem op nauwelijks enkele meters voorbij.Het was een coole avond. Plots klonk er geschreeuw
"Het was een coole avond. De sfeer zat goed, de Prom' zag zwart van het volk. Plots was er in de verte een geluid en klonk er geschreeuw. Ik dacht eerst dat iemand wat vuurwerk in de menigte had afgeschoten, maar neen. Een fractie van een seconde later kwam die witte vrachtwagen aangereden. Ik zag lichamen als bowlingkegels in de lucht worden geslingerd. Ik heb geschreeuw gehoord dat ik nooit meer zal vergeten."
De minuten die volgden leken wel een eeuwigheid te duren, getuigt de journalist. ""Waar is mijn zoon? Waar is mijn zoon?", hoorde ik iemand roepen. Elke vijf meter lagen er dode lichamen, lichaamsdelen, bloed. Gekerm. Restauranthouders kwamen water brengen naar de gewonden en legden dekens over de doden. Ik wou hulp bieden, maar ik kon niet. Ik was verlamd. Ik heb uiteindelijk mijn scooter genomen om weg te vluchten uit die hel. De eerste ambulances kwamen toen aan."
Bron: deredactie.be