"De snoezigste der dieren zijn vaak de ranzigste in het geurenpalet"

Het middagjournaal van Chris Dusauchoit

Goedemiddag.  Mochten de reuzenpanda’s evolueren en mensen worden, dan zouden de mannetjes allemaal met een grote auto rijden, want ze hebben een heel klein pietje.  Van alle beren hebben reuzenpanda’s naar verhouding de allerkleinste zwengel.

Ze hebben zelfs een uniek standje moeten ontwikkelen om een mouw te passen aan dat korte stompje.  Probeert u het zich visueel voor te stellen – dit is tenslotte radio - : een bruine berin staat in regel tijdens de daad op haar vier poten, het mannetje staat achter haar rechtop, enkel op zijn achterpoten, met zijn voorpoten grijpt hij haar dan in de flanken.

Maar niet zo bij de reuzenpanda: omdat hij zo bescheiden geschapen is en hij moeilijk op een laddertje kan gaan staan om eraan te kunnen moet de berin door haar achterpoten zakken. En hij zet zijn voorpoten plat op haar rug, als was ze een salontafeltje.

Er zijn nog meer fascinerende wistjedatjes  over deze publiekslievelingen te delen.  Als je een bruine beer bijvoorbeeld rechtop met zijn rug tegen een boom ziet staan en een beetje wrijven, dan heeft ie helemaal geen last van jeuk, die is aan het markeren.  Zo doen alle beren dat, uitgenomen natuurlijk de reuzenpanda.  Die gaat op vier poten met zijn kont tegen de boom staan en nijpt dan wat weerzinwekkende zwarte vloeistof uit een klier ter hoogte van zijn perineum, precies, daar, ja.   De reuzenpanda heeft als enige onder de beren zo’n klier om mee bomen te smeren.

Laat je tussen haakjes nooit misleiden door aaibaarheid in het dierenrijk.

De snoezigste der dieren zijn vaak de ranzigste in het geurenpalet.  Ik hield ooit eens een kleine kokette koala tegen de borst, het was een mannetje.  Hun adem ruikt heerlijk naar eucalyptus maar tussen hun tepels zit een geurklier waarmee ze andere koala’s op afstand houden. Op grote afstand.  Ik wist dat toen nog niet.  In de auto op de terugweg wou niemand naast me zitten en we zijn moeten stoppen om mijn t-shirt weg te gooien.

Maar goed we zaten bij die zwarte vloeistof uit het perineum van de reuzenpanda’s.  Dat goedje blijft een seizoen lang ruiken en om verrassende accenten uit het boeket los te weken gaan die kleine lieve bolletjes wit en zwart er vaak nog eens bovenop plassen.  Maar hier komt het – en dat ze dààr eens iets over zeggen op de radio!- sommige mannetjes markeren hoger in de boom, en dat doen ze door op hun handen te gaan staan en hun kont in sprongetjes omhoog te duwen tot ze een meter boven de grond hun reuzenpandatweet kunnen achter laten.

Er rest ons nog  weinig tijd in dit dagboek en te weinig tijd tout court om alle wonderen van het dierenrijk te ontdekken voor we het finaal naar verdoemenis hebben geholpen, maar het is toch een mirakel.  Een Chinees beest dat niet met bamboestokjes eet maar gewoon bamboestokjes eet omdat het te lui was om te gaan jagen, wil duidelijk maken: hier ben ik.  Alsof je in een bos dat nog niet gerooid is pas niet opvalt als je rondloopt  met enorme zwarte vlekken op je witte haar.  Het is alsof je in deze tijden zou rondlopen met frisse ideeën en vriendelijke woorden.