"Er is zelfs een chauffeur van De Lijn die naar mijn ouders zwaait!"

Op de lijn die ik regelmatig neem, doe ik af en toe een babbeltje met de chauffeur. Aan één van hen vertelde ik op een ochtend over de spelletjesdag op mijn werk. In de loop van de dag vindt de man een doos Monopoly op de bus. 's Avonds, in volle spits, gaat de deurbel. De chauffeur, met 'mijn' doos Monopoly in de handen. Je had het gezicht van zijn passagiers moeten zien.

Een andere keer was ik op weg naar een sollicitatie maar had ik de foute bus genomen. Paniek! De chauffeur vroeg waar ik moest zijn. Ok zei die, daar rij ik ongeveer voorbij onderweg naar de stelplaats. Privé-rit! Als je een goedgezinde passagier op een GeenDienst-bus ziet, zwaai dan eens naar de chauffeur, hij is misschien diegene die me aan mijn job heeft geholpen.

Er is zelfs een chauffeur die naar mijn ouders zwaait, als hij ze passeert in hun straat.

Deze mannen en vrouwen verdienen schonere werkomstandigheden. Ze verdienen het niet om voor een onderaanneming te werken die zich concentreert op geld. Ze verdienen het om voor een écht Openbaar Vervoer te werken, gratis, of desnoods betaalbaar voor iedereen. Voor een sterk netwerk dat kleinere gemeenten niet links laat liggen. Ze verdienen het om daar trots op te kunnen zijn.