"Generatie B gaat over mij"

Ik ben moe. Vanavond zendt Canvas de tweede aflevering uit van de nauwelijks-fictiereeks Generatie B, dus ben ik de hele nacht opgebleven om de eerste aflevering nog eens opnieuw en opnieuw te bekijken.

Generatie B gaat over mij en mijn omgeving, over iedereen die ik ken die tien jaar geleden afstudeerde en de echte wereld instapte zonder plan.

Onze ouders waren zo optimistisch toen wij jong waren. Ze geloofden dat alles wel goed kwam met de wereld, zo goed zelfs dat er later ook prima jobs zouden bestaan voor de lagere middenklasse. Ze drukten hun kinderen op het hart om verder te studeren, zodat zij zeker goed terecht zouden komen.

Die kinderen, wij dus, gingen naar de universiteit, haalden een diploma en kwamen in een wereld terecht waar er geen jobs bleken te zijn voor mensen die alleen maar hebben geleerd om na te denken. Met honderden tegelijk solliciteerden wij voor hetzelfde handvol vacatures: tijdelijke opdrachten die allemaal neerkomen op koffie zetten, de inkt van de printer bijvullen en mapjes maken in Outlook. Niet dat wij op dat soort jobs neerkijken, zeker niet, maar het zijn wel jobs die, hoe de wereld er vandaag bij ligt, niet volstaan om ooit een huis te kopen zonder hulp van ouders die die hulp niet kunnen geven, omdat zij zich al krom hebben gewerkt om dat diploma mogelijk te maken. De babyboomers en banken hebben de maatschappij in beton gegoten, hun eigen stukje van de wereld afgeschermd om daar toch maar nooit iets van te moeten delen. Voor de meeste twintigers vandaag is langetermijndenken onmogelijk: ze doen maar een beetje hun best, zonder zelfs maar te hopen dat er ooit iets zal veranderen.

In Generatie B bijt een babyboomer een werkloze jongere toe dat hij moet oprotten. ‘Maar ik ben hier geboren!’, is het antwoord. ‘Ja, maar te laat!’

Nooit eerder heeft iemand de staat van dit land beter samengevat. Maar dit is Vlaanderen, waar mensen nooit op straat zullen komen om iets anders te eisen dan het status quo. Dus is Generatie B het dichtst dat wij in de buurt zullen komen van een revolutie. Eén steentje is er gegooid, onbetekenend, niet eens een rimpel in het wateroppervlak. Maar het is wél de eerste keer dat er in Vlaanderen tv wordt gemaakt die mij misschien niet vasthoudt en troost, maar die wel vlak voor mij komt staan en in mijn gezicht schreeuwt: ‘JE BENT NIET ALLEEN!’

Ik ben moe, van het opblijven en van tien jaar lang maar een beetje mijn best te doen, maar ik blijf wakker tot vanavond, tot aflevering twee.