Hans Hooyberg: "Na de begrafenis van mijn vader had ik niets meer om naar terug te grijpen"

Het verlies van zijn vader en oudere broer was moeilijk bespreekbaar in zijn gezin. "Er werd in alle talen gezwegen. We moesten allemaal vooruitgaan en goed studeren." Herinneringen aan de overledenen werden weggehaald, "terwijl die net heel belangrijk zijn in het rouwproces."

Na de begrafenis van mijn vader had ik niets meer om naar terug te grijpen

Hooyberg begrijpt dat het iets typisch is voor de tijdsgeest van toen. Toch valt het hem op dat er in Vlaanderen nog lang geen cultuur is van open communicatie. "Na verloop van tijd accepteren vrienden en familie niet meer dat er nog over verlies en verdriet wordt gesproken. Dat is problematisch want rouwverwerking duurt langer dan een paar weken." 

Zeven jaar geleden stierf zijn zoon. Hooyberg nam zich voor om zijn verdriet anders te verwerken. "Na het overlijden van mijn zoon zei iemand: "Je mag best verdrietig zijn.". Dat was een grote hulp." Hij prijst zichzelf gelukkig dat hij afscheid heeft kunnen nemen van zijn zoon.

Ik heb nog met hem kunnen praten en hem kunnen begeleiden ‘naar de overkant’. Dat was belangrijk in mijn rouwproces

Samen met andere lotgenoten richtte hij vzw Kiekafobee op, een organisatie die gezinnen met een kind met kanker vakanties aanbiedt. "De vakanties zijn belangrijk om gezinnen te herenigen. We begleiden ze in activiteiten en het communicatieproces."

Meer informatie over vzw Kiekafobee.