"Kan je niet gewoon toegeven dat ook vrederechters zich kunnen vergissen?"

Woensdag 25 januari

Mag ik even terug naar gisterenmorgen, Hautekiet op radio 1. Het gaat over Julien, een man van 89 die geen familie meer heeft en in een ziekenhuis terecht komt. Daar oordeelt de dokter dat hij dement is en het ziekenhuis vraagt aan de vrederechter om hem onder bewindvoering te plaatsen, wat ook gebeurt. De man verhuist naar een gesloten afdeling voor demente bejaarden. Zijn vrienden schakelen een advocaat in, die gaat in beroep en twee maanden later oordeelt een andere rechter dat Julien niet dement is en wordt de bewindvoering weer opgeheven. Het hele verhaal kan u lezen op deredactie.be.

Hautekiet belde gisteren met een vrederechter, Bert Janssens, die namens het koninklijk verbond van vrede- en politierechters sprak. Hij wou toch enige nuance plaatsen bij het verhaal van Julien, want zijn collega vrederechter die Julien onder bewindvoering had geplaatst, had zich gebaseerd op vier verschillende bronnen. En één van die bronnen waren de cafévrienden van Julien – zo noemde meneer Janssens hen. Zijn die mensen te goeder trouw ? zei de vrederechter bij Hautekiet met een duidelijk vraagteken in zijn stem.

Mijnheer Janssens, ik ken die cafévrienden, ik heb hen verschillende keren ontmoet, het gaat over Leon, Michel en Gino. Drie mensen die zich met hart en ziel hebben ingezet om hun vriend Julien weer vrij te krijgen, die voor hem een hotel hebben gezocht want de bewindvoerder had zijn huurcontract opgezegd, die met hem nieuwe kleren zijn gaan kopen én die een nieuwe woonst gevonden hebben voor Julien. Waarom noemt u hen cafévrienden ? Waarom gebruikt u niet gewoon het woord vrienden ? Ja, ze hebben mekaar leren kennen op café. Maar zijn ze daarom minder waard dan de mensen die u op restaurant of op recepties leert kennen ?

Maar ik viel pas echt van mijn stoel toen ik u hoorde zeggen en ik citeer ‘dat er spijtig genoeg nog een ander aspect was, namelijk dat de vrederechter had vernomen dat er enkele maanden tevoren een verkoop was geweest van het huis van Julien, mogelijk aan een zeer goedkope prijs, en dat bleek dat de koper één van de cafévrienden was van Julien.’ Mijnheer de vrederechter, ik heb het gevraagd aan de cafévrienden : de kopers zijn geen vrienden van hen, de kopers zijn mensen die gereageerd hebben op de advertentie en die het huis gekocht hebben voor hun zoon. Ik had u ook de naam van de notaris kunnen geven die de koop gesloten heeft, misschien één van uw receptievrienden. Die had u kunnen zeggen dat het huis verkocht is aan een marktconforme prijs. Ik had u die naam zelfs niet moeten geven, want de naam van de notaris staat in het vonnis van de familierechter die de bewindvoering heeft opgeheven. Dat zou u toch moeten gelezen hebben voor u op de radio commentaar geeft, of niet ? Kan u niet gewoon toegeven dat ook vrederechters zich kunnen vergissen?

Een vrederechter is iemand die gezien zijn nabijheidsfunctie het dichtst bij de mensen staat, hoorde ik u nog zeggen. Bij welke mensen, vraag ik me af. In elk geval niet bij Julien en zeker niet bij de vrienden van Julien, die applaus verdienen in plaats van op de radio te worden voorgesteld als cafévrienden die willen profiteren van een oude man. Misschien moet u eens iets gaan drinken met hen.