"Vier minuten oogcontact brengt mensen dichter bij mekaar dan wat dan ook"

‘Het kan zo simpel zijn.  

4 Minuten oogcontact brengt mensen dichter bij mekaar dan wat dan ook’.

Zo begint een mailtje dat ik vanochtend open klikte.

Er zit een filmpje bij, waar onbekende mensen met gesloten ogen voor elkaar zitten,

dan samen hun ogen openen en kijken. Bijna iedereen begint te lachen of te tranen, het is onmogelijk om onbewogen te blijven.

Hebt ge ooit het filmpje gezien waarin Marina Abramovic haar ex-man Ulay na jaren weer in de ogen kijkt? Meer dan 10 jaar werkten en woonden ze samen.  Om uit mekaar te gaan, trokken ze naar de Chinese muur. Ze omhelsden elkaar een laatste keer in het midden van de muur en wandelden nadien elk de andere kant op.  Bleven wandelen, keken nooit meer om.

Jaren later zit Abramovic in het Moma. Bezoekers schuiven uren aan om 1 minuut bij haar te zitten. Haar intens en stilzwijgend in de ogen te kunnen kijken.

Opeens verschijnt Ulay.  Onaangekondigd. Hij gaat voor haar zitten.

Omstaanders fluisteren, zij spreken niet, ze kijken, een blik wordt bliksem, er hangt elektriciteit in de lucht, ze breken, zoeken elkaars handen, automatisch.

Op weg naar huis kwam ik maanden aan een stuk dezelfde vrouw tegen. Ze zeulde een trolley mee. Eerst twijfelde ik. Of ze op weg was naar de winkel of geen bestemming meer had. Ik liep haar altijd voorbij.  Toen de winter begon, verdween ze. Pas gisteren zag ik haar terug.  Opeens stond ze daar weer. Voor de winter had ze een kleine vlek onder haar linkeroog, nu is haar hele wang ontstoken. Zonder het te beseffen, keek ik ernaar. Ze begon te praten.

“Sorry dat ik u durf storen. ”

“Geeft niks.”

Of ik wist hoe laat het was.

Ze zei dat ze had beloofd te bellen, vroeg kleingeld voor het telefoonhokje.

We wisten allebei dat dat gelogen was.

Ik gaf haar wat geld en wilde  wegwandelen.

Ze hield mij tegen, zocht mijn ogen, zei: “ Bedankt om mij aan te kijken.”