“Mijn zoon en ik werden lotgenoten, compagnons”

Cardoen weet niet of zijn vrouw er iets mee te maken had, maar op zekere dag stelde zijn zoon hem voor om samen op reis te gaan. “Ik vond dat een fantastisch idee. Ik zei direct ja.” Zijn zoon mocht kiezen waar, voor hoe lang en de manier waarop ze zouden reizen. Het werd een rondreis met de tent door Ijsland van twee weken. Meteen drie primeurs voor vader Cardoen: hij was nog nooit in Ijsland geweest, had nog nooit langer dan een week vakantie genomen en hij had nog nooit in een tent geslapen. “Maar beloofd was beloofd.”  

“Ik als vader nam natuurlijk de leiding, ik zat ook altijd aan het stuur, ik organiseerde alles.” Alles liep perfect tot op het einde van de tweede dag toen Karel gekozen had voor een camping in het binnenland tussen twee gletsjers. Na een hele dag rijden bleek dat er geen enkele tent op de camping stond. Er was niets te bespeuren behalve één klein gebouw met sanitair dat dichtgetimmerd was. De wind tussen de gletsjers was ijzig. “Ik zat in de auto met draaiende motor, we konden onmogelijk terug, chauffage was aan.” Karel kreeg bijna een inzinking.

“Maar mijn zoon sleurde de deur open, en riep naar me: komaan pa, we gaan die tent neerzetten!” Maar ook in de tent werd vader Cardoen niet gespaard van de kou. “Mijn zoon had een prachtige warme winterslaapzak gekregen van mijn vrouw. Maar ik, stoere jongen, was ervan uitgegaan dat je in de zomer geen winterslaapzak nodig hebt. En ik heb daar kou geleden! Maar kou geleden!”

De volgende dag was alles veranderd. Zoon Cardoen nam de leiding wat meer over. De voorbeeldfunctie van de vader verviel “want ik was er niet in geslaagd.” Volgens Karel werden ze vanaf dat moment “twee lotgenoten, twee compagnons, twee broers.” Toen vroeg Karel zich voor de eerste keer af waarom hij toch zoveel moeite deed om zijn zoon - een man van 22 - te veranderen. “Dat is zijn eigenheid, je moet daar niet altijd aan blijven sleutelen. Het is een hele klik geweest.”

Vader en zoon Cardoen hebben daarna een fantastische reis beleefd. Ze hebben veertien dagen spaghetti gegeten want dat was het enige dat ze wisten te maken. “Ik kijk nog altijd terug naar een fantastische ervaring, dat ik mijn zoon heb leren kennen en vandaag zijn we nog twee dikke vrienden en dat zal zo blijven, hoop ik.”

“Het is vertrouwen geven, he, aan grote kinderen?”, vroeg Annemie Peeters. “Inderdaad”, antwoordde vader Cardoen.