Van Beyoncé tot Bing Crosby

Het gonst van de geruchten over een mogelijke reünie van Destiny’s Child, het vrouwelijke trio dat girl power een gezicht gaf. Uithangbord Beyoncé Knowles noemde zich een ‘modern day feminist’. Op haar jongste plaat deinst ze er in elk geval niet voor terug om haar overspelige man Jay Z publiekelijk voor schut te zetten. Nog voor Destiny’s Child er in 2005 officieel mee stopte, bracht Beyoncé haar eerste soloalbum uit met daarop de R&B-klassieker ‘Crazy In Love’.

 

‘Denis’ heette oorspronkelijk ‘Denise’ en was in 1963 een bescheiden hit voor Randy and the Rainbows. Deze transgender zorgde 15 jaar later voor de doorbraak van de groep Blondie in Europa. Eerder kenden Debbie Harry en haar collega’s al succes in de States, waar ze geregeld optraden in punkrockclub CBGB.

Mr. Dynamite, The Hardest Working Man In Showbusiness, Soul Brother N°1, The Godfather Of Soul: eretitels die er niet om liegen. James Brown was een showbeest. Hij performde zoals zijn vriend Muhammad Ali bokste: tomeloos, explosief, gepassioneerd en provocerend. Zijn soul- en funkklassiekers zijn nauwelijks te tellen. Geen wonder dat de hiphopgeneratie hem op handen droeg en zijn werk leeg samplede. Met ‘Say It Loud (I’m Black and I’m Proud)’ schreeuwde hij eind jaren ’60 de frustratie uit van de Afro-Amerikanen die ijverden voor gelijke rechten. Het werd dan ook het (onofficiële) lijflied van de Black Power beweging.

 

Roger McGuinn, de frontman van The Byrds, wou de sound van The Beatles koppelen aan de stijl van Bob Dylan. Op hun eerste hit ‘Mr. Tambourine Man’, een Dylan cover, demonstreerde hij perfect wat hij daarmee bedoelde. De melodieuze klank van zijn twaalfsnarige Rickenbacker, gecombineerd met fraaie harmoniezang vormde zijn persoonlijk antwoord op de Britse invasie in de eerste helft van de jaren ‘60.

 

Talking Heads waren kind aan huis in de beroemde New Yorkse CBGB club. Vooral de motorisch gestoorde frontman David Byrne stal de show, maar ook de stuwende ritmesectie (Tina Weymouth op bas en Chris Frantz op drums) maakte indruk. Talking Heads is een typische crossover band die zowel liefhebbers van blanke pop als van zwarte muziek en exotische ritmes aansprak.

Omdat hij tijdens optredens altijd sombere kleren droeg, werd Johnny Cash ‘The Man In Black’ genoemd. In deze onvervalste protestsong legt hij uit waarom. Hoewel ik het liefst van al een regenboog zou dragen, zingt hij, wil ik geen kleurrijke kleren zolang er hongerige en zieke daklozen ronddolen in onze harteloze steden, gevangenen verkommeren in kille cellen, oorlogsveteranen en verslaafden worden overgelaten aan hun lot en rijken niets doen tegen deze wantoestanden. Een beklijvende song.

 

Vraag maar aan Van Morrison wie de beste zanger aller tijden is. Hij zal niet lang twijfelen: Ray Charles, de zwarte pionier die met zijn mix van gospel, blues en rhythm and blues mee vorm gaf aan de soul. Hij werd niet voor niets ‘Genius of Soul’ genoemd, hoewel hijzelf het gemoedelijke ‘Brother Ray’ verkoos. Vooral in de jaren ’50 zorgde Charles voor aanstekelijke en memorabele klassiekers op het Atlantic-label waarbij zowel zijn energieke pianospel als zijn rauwe stem opvielen. Toch veroverde hij pas de blanke harten toen hij de overstap maakte naar een nieuwe firma en vooral in strijkers badende ballads zong of overschakelde naar countrysongs. Met ‘Hit the Road Jack’, een nummer van bluesmuzikant Percy Mayfield, bereikte hij begin jaren ’60 de top van de Amerikaanse hitlijsten.

Geen enkele weg spreekt meer tot de verbeelding dan Route 66 die de Amerikaanse west- met de oostkust verbindt. Hij staat bekend als de weg van de hoop naar Californië, de Sunshine State, in de jaren ’30 het Eldorado voor haveloze gelukszoekers die dachten dat het gras aan de overkant groener was. In zekere zin symboliseert The Mother Road dus de Amerikaanse droom. Bobby Troup, de auteur van ‘(Get Your Kicks On) Route 66’, vermeldt zowat alle belangrijke steden die je onderweg tegenkomt en dat leverde hem een evergreen op, gecoverd door Bing Crosby, Chuck Berry, The Rolling Stones, Them en vele anderen. De definitieve versie staat nog altijd op naam van Nat King Cole.

 

Ry Cooder is niet alleen een begenadigd gitarist, maar ook een muzikale archeoloog die vooral op zijn eerste platen oude, dikwijls minder bekende folk, blues, gospel, jazz en tex-mex nieuw leven inblies. Daarnaast componeerde hij muziek voor tientallen films – denk aan ‘Paris Texas’ – en zorgde hij voor de doorbraak van de Buena Vista Social Club. De traditional ‘Billy the Kid’ staat op zijn tweede soloalbum.

 

Een evergreen van Great American Songwriter Irving Berlin. De best verkochte song aller tijden, goed voor meer dan 25 miljoen exemplaren en honderden keer gecoverd, o.a. door Frank Sinatra, The Drifters en Elvis Presley. De originele versie is van Bing Crosby in de film ‘Holiday Inn’ uit 1942. ‘White Christmas’ leverde Irving Berlin zijn enige Academy Award voor beste song op.