Van Miles Davis tot Eminem

Trompettist Miles Davis is ongetwijfeld de belangrijkste jazzman uit de tweede helft van de 20ste eeuw. Een mythische figuur die zich omringde met de beste muzikanten en zich voortdurend vernieuwde. Hij luisterde goed naar alles wat rondom hem gebeurde en liet zich inspireren door rock en funk. Hij durfde ook te experimenteren met elektronische instrumenten. ‘Blue In Green’ staat op het meesterwerk ‘Kind Of Blue’ uit 1959, een van de meest succesvolle albums uit de jazzgeschiedenis. Naast The Prince Of Darkness zelf speelden ook pianist Bill Evans en saxofonisten Cannonball Adderley en John Coltrane mee. Als dat geen supergroep is! 

 

Laat de naam Neil Diamond vallen en iedereen denkt meteen aan het kleffe en bombastische ‘Jonathan Livingston Seagull’. Dat de man in de jaren ’60 heel wat aanstekelijke hits voor The Monkees schreef en dat ook Deep Purple, Lulu en Jay and the Americans hun voordeel deden met zijn songs wordt iets te snel vergeten. Zelf stond hij ook geregeld in de hitlijsten, hoewel ‘Solitary Man’, zijn debuutsingle, het commercieel niet zo goed deed. Geen nood: dankzij de covers van Cliff Richard, Chris Isaak en Johnny Cash werd zijn bankrekening alsnog royaal gespijsd.

 

New Orleans coryfee Fats Domino leverde een belangrijke bijdrage tot de ontwikkeling van rhythm and blues naar rock-‘n-roll dankzij de single ‘Ain’t That a Shame’. Aanvankelijk kende het plaatje enkel succes bij de zwarte medemens, maar toen bleekscheet en ideale schoonzoon Pat Boone met het nummer de top van de hitparade bereikte, raakte ook The Fat Man bekend bij het grote publiek en schoot zijn versie eveneens door naar de hoogste roem. Daarna volgden de successen elkaar op met o.a. ‘Blueberry Hill’, ‘Blue Monday’ en ‘Walking To New Orleans’.  In 2005, toen orkaan Katrina lelijk huishield in de Crescent City, werd Fats enkele dagen vermist en dacht men dat hij omgekomen was. Een fan spoot zelfs met rode letters “Fats R.I.P. You will be sadly missed’ op zijn gevel. Gelukkig hadden reddingswerkers de muzikant net op tijd kunnen evacueren. Al zijn gouden platen en memorabilia gingen wel verloren.

In 1967 sloeg het titelloze debuut van The Doors in als een bom. Hoogtepunt op die plaat was het meer dan 7 minuten durende ‘Light My Fire’. De song start met een stevige drumslag en daarna zet het vrolijke orgeltje van Ray Manzarek meteen de toon. Toch was het vooral gitarist Robbie Krieger die het nummer vorm had gegeven. Zanger Jim Morrison had enkel wat meegewerkt aan de tekst, maar zette de song achteraf helemaal naar zijn hand, waarmee hij bewees dat hij niet alleen charisma op het podium had. Voor de single werd de originele versie herleid tot een kleine vier minuten. Hij stond wekenlang aan de top van de Amerikaanse hitlijsten. Autofabrikant Buick wou 50.000 dollar betalen om het nummer in een TV-spot te gebruiken, maar The Doors sloegen het aanbod af. Nog een voorbeeld van hun eigenzinnigheid: toen ze mochten optreden in de populaire Ed Sullivan Show, vroeg men Morrison om het zinnetje “Girl, we couldn’t get much higher’ weg te laten, want dat was een iets te nadrukkelijke verwijzing naar het euforische effect van drugs. Geen probleem, zei Morrison, maar tijdens de uitzending zong hij toch de gewraakte passage. Nog met meer overtuiging dan anders!

 

Westcoast rapper Dr. Dré behaalde op school geen denderende cijfers voor dictee. Op basis van de songtitel ‘Nuthin’ But a G Thang’ mogen we concluderen dat vooral klinkers voor problemen zorgden.

Een song and dance man die de Nobelprijs voor literatuur krijgt: het stond in de sterren geschreven dat niet iedereen gelukkig zou zijn met die keuze. So what! Bob Dylan is waarschijnlijk de invloedrijkste singersongwriter van de voorbije 50 jaar en karamelverzen heeft hij nooit geschreven. Wel integendeel. ‘Subterranean Homesick Blues’ bv. is een straf staaltje stream of consciousness vol culturele en maatschappelijke referenties in de stijl van beat poets Jack Kerouac en Allen Ginsberg. 

The Eagles waren de populairste Amerikaanse popgroep van de jaren ’70. Don Henley en Glen Frey worden wel eens de Lennon en McCartney van de countrygroep genoemd, maar lang niet iedereen is het daarover eens.

 

‘Novocaine For the Soul’ staat op ‘Beautiful Freak’, het debuut van de alternatieve rockband Eels. Songschrijver (Mark) E(verett) is zeker geen vrolijke jongen. Als je zijn schrijnende autobiografie ‘Things the Grandchildren Should Know’ gelezen hebt, begrijp je beter waarom hij niet met een stralende glimlach door het leven stapt.

 

Pianist Duke Ellington ontdekte de jazz pas toen hij zich in 1923 als beroepsmuzikant in New York vestigde. Hij leidde er het huisorkest van de Kentucky Club en later dat van de beroemde Cotton Club. Ellington was een veelzijdige figuur, want naast honderden ‘gewone’ nummers schreef hij lange suites en muziek voor film, ballet en opera. ‘Take the ‘A’ Train was jarenlang de themasong van zijn big band.

 

Blanke rapper en producer Eminem heet eigenlijk Marshall Bruce Mathers. In 1993 creëerde hij het sadistische, uiterst gewelddadige alter ego Slim Shady. Het verslaafde, verkrachtende en moordende personage zorgde uiteraard voor heel wat controverse, maar dat deerde Eminem niet, want intussen heeft hij al tien nummer 1-albums op zijn actief. Misdaad loont!