Yves Desmet: "Vreemd toch, hoe alles soms met elkaar verbonden lijkt"

Soms is het raar hoe alle dingen in alle dingen overlopen.

Vandaag komt bijvoorbeeld ‘Sprakeloos’ in de bioscopen, een film van Hilde Van Mieghem, een verfilming van de roman van Tom Lanoye, over de aftakeling van zijn moeder na een hersenbloeding, waarna ze haar spraakvermogen verloor.

Ik ben met een bang hartje naar de première gegaan, want zo’n boek verfilmen is niet vanzelfsprekend. Maar Van Mieghem heeft er een mooie, schone film van gemaakt, over afscheidnemen van je liefsten, verdriet en de troost van de herinnering.

Dat ze een diva is, die een boek van een andere diva verfilmt, een boek dat dan weer gaat over een diva die in de film gespeeld wordt door nog een diva: het past allemaal wonderwel in elkaar.

Het gaat ook over of het wel zo lang had moeten duren, of de laatste maanden er niet te veel aan waren, en euthanasie geen betere optie was geweest.

Net het onderwerp waarvoor ik eerder deze week een debat moest voorbereiden. In april komen 1200 artsen bijeen op de dag van de medische wereld aan de geneeskundefaculteit van de VUB, en één van de thema’s daar wordt of euthanasie bij dementie niet stilaan toegelaten zou moeten worden. Het voorbeeld van Hugo Claus werd aangehaald, die nog voor hij echt dement was euthansasie moest laten plegen, omdat je dat niet langer kan eenmaal je volledig dement bent geworden. Het is een gruwelijke keuze die mensen niet zouden moeten nemen.

Nu zondag is Hugo Claus negen jaar dood, en wordt in de Antwerpse Bourlaschouwburg de Hugo Clauslezing gegeven, het jaarlijkse eerbetoon aan één van de grootste schrijvers die dit land gekend heeft. Dit jaar is het niet toevallig Tom Lanoye die de lezing uitspreekt.

En zo raakt alles zowat aan alles in deze rare week.