Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

De Wereld Vandaag

1 jaar lockdown: “Een patiënt intuberen en op geen enkele manier kunnen geruststellen, dat was het allermoeilijkste”

di 9 mrt. - 10:59

Het is deze week exact een jaar geleden dat het coronavirus ons leven op z'n kop zette. 'De Wereld Vandaag' blikte terug op een woelig jaar met longarts Eva Van Braeckel en intensivist Jasperina Dubois. "Het mooiste moment van het afgelopen jaar was toen ik een aantal verpleegkundigen kon bellen dat hun vaccinatie toch zou doorgaan, nadat die eerder werd afgelast."
© Dirk Waem (Belga)

Longarts Eva Van Braeckel is hoofd van de COVID-afdeling in het UZ Gent.  “Die eerste weken hebben we in een waas beleefd” blikt ze terug in ‘De Wereld Vandaag’. “We hadden maar één doel voor ogen, en dat was de zorg zo goed mogelijk organiseren.”

“We waren ook niet gewoon om te werken met exponentiële curves” zegt intensivist Jasperina Dubois (Jessa Ziekenhuis, Hasselt). In die eerste golf werd Limburg echt overspoeld, en al snel was er de vrees voor de limiet.  “Maar we zijn gelukkig nooit in situaties zoals in Italië beland. We zijn patiënten beginnen doorverwijzen naar andere provincies. Want wat als je nog maar 1 toestel en 1 bed hebt? Zo kom je tot beslissingen die je nooit wil nemen, en die we gelukkig nooit hebben moeten nemen.”

“Een onbehaaglijk en afschuwelijk gevoel”

Van Braeckel herinnert zich de eerste patiënten nog heel goed. “Na een vijftal dagen gingen al die patiënten plots achteruit. En dat was een vreemd gevoel. Alles wat je vanuit je buikgevoel, vanuit je klinische intuïtie had opgebouwd, klopte niet bij COVID. Mensen zagen er dikwijls nog zo goed uit, maar als je ging kijken naar de hoeveelheid zuurstof in het bloed was die soms al heel fel aangetast.”

“We zagen patiënten met wie het beter ging, en dan plots weer slechter, dan weer beter, en dan opeens heel slecht. Dat hadden we nog nooit meegemaakt” zegt Dubois. “Het allermoeilijkste vond ik de eerste keer dat ik een patiënt moest intuberen. Die was bijzonder angstig en ervan overtuigd dat die ging overlijden. Je kon die op geen enkele manier geruststellen. De mensen hadden de beelden uit Italië gezien, en ze waren niet gerust te stellen. Dat is een heel onbehaaglijk en afschuwelijk gevoel.”

De mensen hadden de beelden uit Italië gezien, en ze waren niet gerust te stellen. Dat is een heel onbehaaglijk en afschuwelijk gevoel.

— Jasperina Dubois

Dubois: “We zijn opgeleid om mensen te helpen, en door de band lukt dat ook. Als dat niet lukt, zien we dat normaal gezien aankomen en kunnen we dat kaderen, en uitleggen waarom dat niet lukt. Dat hadden we hier totaal niet.”

Familieleden telefonisch verwittigen was bijzonder hard

In totaal waren er al meer dan 20.000 COVID-overlijdens in ons land.  Cijfers waar mensen achter schuilen. En intrieste familieleden. Dat Dubois die familieleden enkel telefonisch kon verwittigen vond ze bijzonder hard. “Als het niet goed gaat, begeleid je de mensen in het hele traject. Maar nu moest je mensen bellen van wie je wist dat ze alleen thuis zaten. Die boodschap brengen voelt afschuwelijk.”

Vaak waren er ook nog verschillende familieleden, die ook corona hadden, vult Van Braeckel aan. “Bij een patiënt die erdoor kwam, moest je bij het ontwaken de boodschap geven: ‘u heeft het gehaald, maar uw echtgenote niet’. Dat weegt enorm op een team.”

"Liever onder een steen kruipen"

Tijdens de eerste lockdown werd er elke avond om 20 uur geapplaudisseerd om de mensen uit de zorgsector te bedanken. Of mensen hingen witte lakens aan hun raam. “Ik vond dat soms gênant. Als ik nog een late wandeling maakte, wou ik liever onder een steen kruipen” blikt Van Braeckel terug. “Maar tegelijk is het wel een mooi gebaar natuurlijk. En een erkenning die de zorg lang heeft moeten missen. Er is veel meer respect gekomen voor het werk van verpleegkundigen. Het heeft alle geledingen binnen een ziekenhuis veel dichter bij elkaar gebracht. Ik hoop dat we die samenhorigheid en die solidariteit tussen de verschillende geledingen kunnen meenemen. Het was een mooi neveneffect van het voorbije jaar.”

Corona heeft alle geledingen in het ziekenhuis samengebracht. Die samenhorigheid was een mooi neveneffect.

— Eva Van Braeckel

De vaccinatiescampagne geeft hen beiden hoop.  “Het mooiste moment van het afgelopen jaar was toen ik een aantal verpleegkundigen kon bellen dat hun vaccinatie toch zou doorgaan, nadat die eerder werd afgelast “ zegt Van Braeckel. “Je merkte dat dat wat deed met die mensen.”

Ook voor Dubois was de vaccinatie een heel bijzonder moment: "We stonden daar allemaal, en er hing een sfeer alsof we naar een feestje gingen."

Spaghetti op zaterdagavond

Hebben Van Braeckel en Dubois naast het samenhorigheidsgevoel nog meer overgehouden aan het voorbije jaar? “Het is een les geweest in nederigheid. Dat we ook kunnen genieten van kleine dingen waarvoor je niet noodzakelijk naar de andere kant van de wereld moet reizen” zegt Van Braeckel.  Dubois beaamt meteen: “Ik heb niet de verre reizen gemist, maar wel de kleine dingen. Dat je gewoon op een zaterdagavond aan je vrienden kan vragen om spaghetti te komen eten bijvoorbeeld.”

Beluister het integrale gesprek met longarts Eva Van Braeckel en intensivist Jasperina Dubois in 'De Wereld Vandaag':

Het gesprek bestaat uit twee delen.

Lees ook:

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet