Aantal Vlaamse wijnbouwers stijgt jaar na jaar

Tweeduizend jaar geleden bouwden de Romeinen de eerste wijngaarden in onze streken. In de eeuwen die daarop volgden, bloeide de wijnbouw op, met een piek in de vroege middeleeuwen. De wijnbouw begon in de Maasvallei en groeide daarna door naar het noorden. In de 14e eeuw had elke streek en elke stad haar wijngaarden, van Luik tot Antwerpen en van Maaseik tot Brugge.

Na de 15e eeuw ging het bergaf met de wijncultuur in Vlaanderen. We weten niet exact waarom dat gebeurde, maar ongetwijfeld speelde de zogenoemde kleine ijstijd een rol. Die relatief koude periode met zware winters en koele zomers maakte wijnbouw moeilijker. Tegelijk was er de groeiende concurrentie van bier dat goedkoper werd en gemakkelijker bewaard kon worden.

Met het Napoleontisch tijdperk kwamen betere wegen en transportmogelijkheden. Franse en Duitse wijnen werden te duchten concurrenten. Tenslotte steeg de nood aan landbouwgronden door de bevolkingsgroei. Wijngaarden moesten plaats maken voor akkers en boomgaarden en verdwenen zo goed als volledig uit Vlaanderen.

Het publiek en de kennis

Dertig jaar geleden had Vlaanderen met het Wijnkasteel Genoels-Elderen nog maar één wijngaard met een respectabele oppervlakte. Sindsdien is de opmars van de Vlaamse wijn onbetwist.

Uit voorlopige cijfers voor 2019 die Vlaams minister van Landbouw Hilde Crevits (CD&V) in het Vlaams Parlement heeft meegegeven op een vraag van Karolien Grosemans (N-VA) blijkt dat er in 2019 10 wijnbouwers zijn bijgekomen. Vlaanderen telt er nu 110.

Het totale areaal voor de wijnbouw ligt sinds 2019 op 263 hectare tegenover 235 hectare in 2018 en 217 hectare in 2017. De top drie van geteelde wijndruiven in Vlaanderen zijn Chardonnay, gevolgd door Pinot Noir en Pinot Gris.

Het begin van een lange rit

Waar hebben we de plotse wederopstanding van de wijnbouw in Vlaanderen aan te danken? De Vlaams-Iraanse wijnsommelier Sepideh Sedaghatnia ziet een combinatie van factoren. “Er is de belangstelling bij het publiek en de openheid voor eigen producten”, zegt ze in 'De Wereld Vandaag'. “Tegelijk is de kennis van het verbouwen van wijn helemaal terug. De laatste 20 jaar is de kwaliteit enorm gestegen en dat maakt de interesse op haar beurt nog groter. En er is nog veel mogelijk.”

Het is niet de klimaatopwarming die de wijnbouw heeft teruggebracht, zegt Sedaghatnia. “Wijnbouw is hier immers altijd mogelijk geweest. Het klimaat voor de druiven die wij gebruiken, komt overeen met bepaalde wijnstreken in Duitsland of de Champagne-streek in Frankrijk. En zoals dat vroeger al het geval was, moeten we nog altijd rekening houden met de wat koelere temperaturen. We hebben meer resistente druiven nodig die beter tegen vocht kunnen en later botten. We moeten slim kiezen welke grond we kiezen voor welke druif. Veel beroepskennis is nodig. En het is die kennis die de teelt hier beter maakt.”

Al wil het niet zeggen dat stijgende temperaturen geen rol gaan spelen voor de Vlaamse wijnbouw. Drogere en warmere periodes kunnen betere wijnen opleveren. Grote wijnhuizen weten dat en investeren steeds noordelijker. De opwarming kan de wijn in zuidelijkere streken bedreigen, waar noordelijke landen van kunnen profiteren.

Maar tegelijk kan het onregelmatige en vooral soms extreme weer de wijn in de noordelijke landen meer parten spelen. “We staan hier aan het begin van een lange rit”, besluit topsommelier Sedaghatnia.

Beluister hieronder het gesprek met Sepideh Sedaghatnia in 'De Wereld Vandaag':

Bron vrtnws.be en 'De Wereld Vandaag'