Aanvallen pareren, klappen krijgen en uitdelen. Net zoals in de politiek!

Lopen of fietsen, daar kon N-VA woordvoerder Joachim Pohlmann zich niet voor opladen. Maar boksen, dat leek hem wel wat. En dus sloot hij zich een paar jaar geleden aan bij een club in Borgerhout. Zelf heeft hij –naar eigen zeggen- de techniek nog niet volledig onder de knie. Daarvoor is hij er misschien ook wat te laat aan begonnen. De soepele bewegingen van zijn jonge clubgenoten vindt hij een streling voor het oog. “Het is bijna ballet”.

Boksen is ook een erg democratische sport. “Je hebt geen dure uitrusting nodig: een paar stevige bokshandschoenen voor een euro of zestig en je bent al vertrokken”, zegt Pohlmann. Boeiend ook is dat je in het boksen mensen tegenkomt met wie je anders weinig contact hebt. “Onze club is een dwarsdoorsnede van de buurt: van allochtone jongeren tot advocaten en dokters.”

Niet voor niets ‘a noble art'

Techniek, respect voor je tegenstander , zelfbeheersing en zelfdiscipline: daar draait boksen rond, volgens Pohlmann. Als je begint te boksen, moet je ook twee belangrijke drempels overwinnen. En dat is 1) op jezelf laten slaan en 2) op anderen leren slaan”. Zelf heeft hij nog altijd de neiging om zich te verontschuldigen na een stevige mep. En dat hoeft natuurlijk niet. Al is de juiste instelling wel om na een gevecht, de hand te schudden, te bedanken voor de ‘good fight’, te vergeven en vergeten.

Boksen is niet alleen goed om je af te reageren na de dagelijkse portie stress. Het is ook een goede professionele leerschool. Je leert de confrontatie aangaan en zowel incasseren als uithalen op het juiste moment. Je leert discipline opbrengen, jezelf beheersen en je woede kanaliseren. Allemaal kwaliteiten die van pas komen als je aan politiek doet, zo mocht Pohlmann ervaren. En ook in de politiek is er een verschil tussen je tegenstander in een ‘gevecht’ en de persoon die hij daarbuiten is.