"Al wie ik na lange tijd terug zie, vertelt me hoe ik veranderd ben. Rustiger? Zekerder? Zachter?"

Toen ik je pas leerde kennen, was mijn hart zo vol van jou dat mijn mond een tsunami losliet op de wereld. Wie ik tegenkwam, raakte bedolven onder jou. Uit elke porie gutsten woorden — of veelzeggende stiltes, met glanzende ogen en die glimlach die normaal enkel gekken en kinderen dragen. Ik probeerde het uit te leggen. Hoe ongezien, ongehoord en ongevoeld jij was — al vertelde ik dat laatste niet aan zomaar iedereen, maar steeds weer aan mezelf.

Toen herinnerden mijn lijf en hoofd zich dat er ook nog andere dingen moesten. Eten, functioneren, werken, de grote boze buitenwereld trotseren. Met weerhaken en kattebelletjes bond ik me aan je vast. Er groeide een oog in het lege gat in mijn borst, dat enkel uitkeek naar jou.

Nu, zovele jaren later, bots ik soms in de badkamer tegen jouw naakte lijf, terwijl ik bezig ben met de was en de plas. We wijken allebei uit naar dezelfde kant en dan lachen we en duw ik je weg en droog jij je verder af. Al wie ik na lange tijd terug zie, vertelt me hoe ik veranderd ben. Rustiger? Zekerder? Zachter? Ze kunnen er hun vinger niet op leggen want het komt door jouw handen. Tot jij terloops ter sprake komt. Oh, zeggen ze dan, de liefde. En ze kijken in de verte met die glimlach die alleen het gelaat van nonnen en dichters siert.

Tijdens het eten vertellen we elkaar verhalen, van vandaag, van toen we elkaar leerden kennen. We verzinnen en verzoenen scènes en zeggen al lachend de waarheid. Maar het liefst spreken we tussen de regels over ons. Later. Want hoewel er een tijd voor jou was, komt er geen tijd na jou.

Laat ons dus praten, lief, zoals ooit, toen alle woorden goed waren, zolang ze maar uit de letters van jouw naam bestonden. Toen elk liefkozen stormachtig was, en ik me in jouw oog van de storm zag weerspiegeld. Want alles verandert Lief. Maar niet dat ik en jij.