"Al wie je vlechtjes schattig vindt, vergist zich schromelijk"

Beste Greta,

Steevast staat in mijn woonkamer het nieuws op. Zelden word ik geraakt door de speeches die daar de revue passeren. Maar toen ik vorige week de woorden hoorde waarmee je de economische en politieke elite op het Wereld Economisch Forum toesprak, gingen mijn haren rechtstaan. Sta me toe dat ik je even citeer:

Adults keep saying: we owe it to the young people to give them hope. But I don't want your hope. I don't want you to be hopeful. I want you to panic. I want you to feel the fear I feel everyday. And then I want you to act. To act as you would in a crisis. As if our house is on fire, because it is.

Of je je speech zelf schreef, doet er niet toe. Wat er toe doet is dat je vanuit je hart spreekt, overtuigd bent van je zaak, dat je de strijd voor een radicaal klimaatbeleid niet om jou doet draaien. Dat je onverkort eist wat 's werelds meest schaarse goed moet zijn: de waarheid, en vervolgens, een collectief handelen naar die waarheid. Dat je beleidsmakers wereldwijd zonder schroom aan de schandpaal nagelt. Ze angst inboezemt, eraan herinnert dat al wie je vlechtjes schattig vindt zich schromelijk vergist. Dat je je autisme daarbij als een sterkte ziet, een bron waaruit je je krachten put, onvoorwaardelijk onderdeel van wie je bent.

Daarom ben jij mijn held. En je collega's in mijn contreien, Kyra en Anuna, ook zij zijn mijn helden. Maar ook de anonieme jongeren die in armoede leven, van wie de ouders geen acteurs en beroemde operazangers, stadsplanners of sociologen zijn, en die begrijpen dat je je pas over het klimaat kunt opwinden als je geen honger hebt. Mijn helden zijn alle jonge vrouwen die op de barricades staan, die weten dat duurzaamheid altijd ook om veiligheid en gelijkheid draait, mijn helden zijn naast Kyra daarom ook Emma Gonzalez, naast Anuna ook Malala Yousafzai, naast Greta ook Ahed Tamimi, die zich op de Westelijke Jordaanoever verzet tegen haar bezetter, hoewel geen krant over haar rept.

Mijn helden zijn de meisjes die op nationale televisie gehoord worden, maar ook de meisjes die zich dat niet kunnen veroorloven. De meisjes die passen in het beeld, en zij die er zorgvuldig worden uitgeknipt. De vlechtjes, de wilde blonde krullen. Alle meisjes, alle jonge vrouwen, alle jongens, mannen, of gendervarianten die zeggen: tot hier, tot hier, en niet verder.

Vele groeten, en vooral: geef niet op,

Yousra

Lees ook