"Als ik door mijn oude straat rijd, lijkt het alsof er een ramp gebeurd is."

In Olen, het dorp waar hij woonde, werd Walter omringd door minstens tien duivenmelkers. Schuin tegenover hem woonde een duivenmelker die hele tijd spuugde terwijl hij op zijn duiven stond te wachten. En zijn vrouw riep dat hij daarmee moest ophouden want door het geluid van zijn gespuug zouden de duiven niet 'vallen'.  Walter en de andere kinderen mochten niet buiten spelen als de duiven kwamen, want ze maakten anders teveel lawaai. Ze mochten zelfs geen wit hemd dragen omdat dat de duiven zou afschrikken.  

Dat binnenblijven ging hem niet goed af, want kinderen speelden toen voortdurend buiten. "In ons stuk van de straat woonden 24 gezinnen met 78 kinderen, iedereen leefde buiten. Als ik nu nog eens door die straat rijd, dan lijkt het alsof er een ramp gebeurd is aan het kanaal, en dat iedereen weggeroepen is om ernaar te gaan kijken. Je ziet niemand meer op straat, geen kinderen, geen volwassenen. Terwijl de buurt toch duidelijk bewoond is: er hangt was uit, auto's staan te blinken in de zon. Wij speelden als kind met een sardienenbik waar we wieltjes onder bonden, kinderen van nu zitten voor het scherm of spelen met hun tablet. En wij waren zeker niet ongelukkiger dan kinderen nu."

Maar de moderne tijd is niet alleen maar kommer en kwel. Zo kwam Walter van den Broeck via facebook opnieuw in contact met de Filipijnse tak van zijn familie en dankzij het internet kon hij met zijn stamboom teruggaan tot de 16de eeuw! Dus toch: leve de moderne tijd!