"Alsof kleine hapjes uit mijn hart en ziel zijn genomen, die ik nooit ga terugkrijgen"

De dag zelf, stond de hulpverlener in Loes op de voorgrond. Zoveel mogelijk mensen helpen en naar een veilige plek brengen, was haar doel. Een dag later stond ze opnieuw op haar werk.

"Het kwam niet in mij op om te stoppen. Ik moet er zijn, dacht ik, voor de collega's en om te zien hoe het er is. Ik ben niet gewond, dus waarom zou ik thuis blijven?"

Ik ben niet gewond, dus waarom zou ik thuis blijven?

Maar in de loop van de dag werd duidelijk dat het niet zo goed ging. "De luchthaven lag in puin, een plek die ik als tweede thuis beschouwde." Ze bleef enkele weken thuis, ging even terug aan het werk en bleef vervolgens nog eens vier maanden thuis. 

"Toen merkte ik, als je het zelf niet in handen neemt, gebeurt niets. Je papieren zijn in orde, dus waarom zou iemand zich druk maken om jou?"

De ondersteuning van de politie liet te wensen over, vindt ze. "Ik had geen goede klik bij het stressteam en er werd vooral gezegd: zo snel mogelijk terug naar het werk. Dat brak me zuur op. Dus zocht ik in de zomer van 2016 zelf een traumapsycholoog op." 

Posttraumatische stress uit zich in een zeer intens maar onverklaarbaar verdriet, waar het vandaan komt, kan je niet zeggen

Daar volgde de diagnose posttraumatische stress (PTSS). Ze getuigde er ook over in Pano. "Het uit zich vooral in een zeer intens maar onverklaarbaar verdriet, waar het vandaan komt, kan je niet zeggen. Het zijn kleine hapjes die uit mijn hart en ziel zijn genomen, die ik nooit ga terugkrijgen."

Vandaag gooide ze haar leven over een andere boeg en opent binnenkort een eigen horecazaak. Ze nam het heft in eigen handen en nam ontslag. "Ik weet dat er collega's zijn die dat niet kunnen. In plaats van dat de politie hen helpt, worden ze tegengewerkt. Ook door de overheid in het agemeen." 

Bekijk een fragment uit Pano met de getuigenis van Loes: