De Ochtend
Amnesty International vraagt opnieuw om van seksueel geweld topprioriteit te maken
do 5 mrt. - 8:31
Seksueel geweld moet een topprioriteit zijn voor het beleid in ons land. Het is niet de eerste keer dat we die eis horen. Vorig jaar was dat nog de conclusie van de Hoge Raad van de Justitie, nadat ze zich had gebogen over de zaak Julie Van Espen. Zowel ontslagnemend federaal minister van Justitie Koen Geens (CD&V) als Vlaams minister Zuhal Demir (N-VA) lieten het voorbije jaar al weten dat ze de strijd tegen seksueel geweld willen voeren, aan kruissnelheid. Zo werden verschillende zorgcentra voor slachtoffers opgericht, en het aantal wordt ook nog uitgebreid.
Allemaal goede zaken, vindt mensenrechtenorganisatie Amnesty International. Maar het kan nóg beter. De organisatie lijstte verschillende eisen op. "We willen bijvoorbeeld meer zorgcentra voor slachtoffers, maar ook een betere begeleiding van de politieagenten en meer sensibilisering, bijvoorbeeld tijdens de lessen seksuele opvoeding in de scholen", zegt Wies De Graeve van Amnesty International. De eisen er komen er aan de vooravond van Internationale vrouwendag op 8 maart.
Hoge cijfers
De oproep is nodig, vindt de organisatie, omdat het probleem nog steeds erg groot is. Uit een nieuwe online bevraging bij 2.300 Belgen tussen de 15 en 75 jaar oud blijkt dat 20 procent van de vrouwen en 14 procent van de mannen zelf zegt dat ze ooit verkracht zijn. Dat cijfer is erg hoog. "Het probleem is nog wijdversprijd. Ik vind het zélf een erg hoog aantal", zegt Wies De Graeve.
Uit de bevraging blijkt ook dat er nog heel wat vooroordelen zijn over seksueel geweld. Zo vindt 19% van de mannen dat slachtoffers van seksueel geweld mee verantwoordelijk zijn als ze sexy kledij aanhebben. 40% zegt dat het geen verkrachting is als iemand niet expliciet weigert.
Een ander pijnpunt is de hoge zogenoemde seponeringsgraad. Met andere woorden: hoeveel zaken die door justitie onderzocht worden zonder gevolg blijven. In totaal werden tussen 210 en 2017 53% van de zaken gesponeerd. Dat kan zijn omwille van te weinig bewijs, omdat het verhaal niet écht blijkt, of uit opportuniteitsredenen. Dat laatste betekent dat de zaak niet verder onderzocht wordt omdat er te weinig onderzoekscapaciteit is, omdat er een beperkte weerslag is op de maatschappij, of door een relationele band tussen dader en slachtoffer. "De hoge seponersingsgraad kan deels getackeld worden door slachtoffers zorg te bieden in combinatie met onmiddellijke bewijsvergaring", zegt Wies De Graeve. En dat kan in de zorgcentra gebeuren. "Die centra moeten voldoende middelen krijgen en mensen moeten beter op de hoogte zijn van het bestaan ervan", aldus De Graeve.
Luister naar het gesprek met Wies De Graeve in 'De Ochtend':
Bron: vrtnws.be en 'De Ochtend'
