Arno - Santeboutique

Integendeel.  Arno releaste net zijn dertiende solo-album, 'Santeboutique'.  Een titel die meer Arno past, valt moeilijk te bedenken.  Santeboutique is een typisch (West)-Vlaamse uitspraak, ruikt een beetje naar Frans patois, en betekent zoveel als ‘de hele zooi’.  Arno koketteert graag met zijn nonchalance en eigenzinnige meertaligheid, en dat is niet anders op deze plaat.  We horen hem in zijn herkenbare Oostendse Frans en Engels zingen over de stad waar hij opgroeide, over zijn getroebleerde relatie met Lady Alcohol, of over de huidige politieke toestand in They are coming.  Zelf zegt deze ‘chanteur de charme bien coiffé’ dat hij een hekel heeft aan nostalgie, en op zijn 70ste niet wil terugblikken, maar vooral nieuwe nummers wil maken en verse uitdagingen aangaan, maar toch sluipt er hier en daar onvermijdelijk wat weemoed in de plaat (Ostende bonsoir, Court-circuit dans mon esprit).

Niet dat 'Santeboutique' drijft op een rigide sérieux. Er is nog altijd het soort rijmelarij als ‘son amant il s’appelle Maurice. Un charcutier specialisé dans des saucisses’ of ‘dans ma propre fantaisie, je suis ton lapin acrobatique’, die bij een ander al snel onnozel zou klinken, maar Arno komt daar moeiteloos mee weg.  Het zijn het soort zinnen die Arno maken tot wie hij is.

De productie was weerom in handen van topproducer John Parish (zie ook Eels, PJ Harvey of Sparklehorse), en die zorgt voor een krachtige, dreigende en spannende sound, stevig maar altijd in dienst van de rauwe stem en de songs van Arno. 

Alweer een straffe plaat dus.  En ook live blijft Arno een explosie van energie en raw power, waar veel jonge rockbandjes met open mond naar mogen kijken. Laat dat zilverfonds maar voor wat het is.  Op deze manier hopen we dat Le plus beau vlot de 100 haalt.