Balanceren tussen ouderwens en kinderrecht
vr 9 jun. - 6:30
Yelle is de eerste transman in ons land die een kind op de wereld zette, samen met zijn partner die haar zaadcellen liet invriezen voor ze vrouw werd. Het kind is biologisch van hen. Hij is de draagmoeder, maar wordt de feitelijke vader, zij is de zaaddonor, maar wordt de feitelijke mama.
Dat zijn verhaal voer voor discussie is, beseft Yelle. Hij vertelt het om het taboe op de kinderwens van transmannen te doorbreken en te tonen dat het kan.
Velen zullen dit een brug te ver vinden, een emotionele reactie die nauw samenhangt met het belang dat het thema heeft in ons aller leven.
Dit individueel verhaal kadert echter logisch in de emancipatiebeweging van transgenders, het afschaffen van het binaire seksemodel waarover recent nog veel te doen was. Als we transgenders aanvaarden voor wie ze zijn, mannen en vrouwen die in het verkeerde lichaam geboren zijn, en inzetten op medische en psychologische begeleiding richting transformatie, kunnen we niet anders dan ook hun kinderwens mee helpen vormgeven. Vanuit die visie ben ik oprecht blij voor Yelle en zijn partner en transgenders in het algemeen.
En toch. Vanuit mijn praktijkervaring kijk ik met een grote emotionaliteit naar het kind van dit stel. Wetende wat een immense opdracht het voor velen is om in het reine te komen met hun afkomst en opvoeding, voel ik in dit verhaal een kwetsbaarheid waarvan vandaag niemand de echte dimensie kan inschatten.
Hoe kinderen met een complexe ontstaansgeschiedenis het op termijn zullen doen, blijft een groot vraagteken. We gaan er dan telkens van uit dat geliefd en gewenst zijn, het allerbelangrijkste is, vanuit de kennis die we nu hebben. Zal die liefde voldoende blijken om deze identiteitsdrempels te nemen? En is de ethische en verstandige grens van ons medisch kunnen en doen niet ons onvermogen om in te schatten wat het resultaat van onze daden uiteindelijk zal zijn?