Baz Luhrmann maakt biopic over Elvis Presley

'Elvis' is een film van Baz Lurhrmann. De Australische regisseur is op zich al een reden om naar de dichtst bijzijnde filmzaal te hollen. Hij trakteerde ons eerder op heerlijke films als 'Romeo + Juliet',  'Moulin Rouge', en 'The Great Gatsby'. Als hij in de cockpit zit dan weet je: het gaat swingen. Zelf zegt hij dat hij de 'Apocalypse Now' van de musicals gemaakt heeft. Maar er zijn nog redenen om op deze turbulente vlucht te stappen en de veiligheidsgordel vast te klikken. Zelfs Måneskin is aan boord.

Het charisma van Austin Butler

De film wordt verteld vanuit het standpunt van Colonel Parker, de gewiekste manager van Elvis, van wie beweerd wordt dat hij verantwoordelijk was voor diens ondergang in de jaren zeventig. "Nee ik heb hem niet vermoord, ik heb hem gemáákt",  hield de man bij hoog en bij laag vol.  De rol wordt gespeeld door Tom Hanks, maar met zijn kwabbende nek en Nederlands accent (Parker is Nederlander van geboorte, op zijn papieren staat de naam Dries van Kuijk) is het Hollywoodicoon nauwelijks herkenbaar.

Voor de hoofdrol castte Baz Luhrmann een jongeman die veel minder adelbrieven kan voorleggen: Austin Butler. De Amerikaanse acteur bezorgde Lurhmann op goed geluk een tape met zijn zelf ingezongen versie van 'Unchained Melody', en kreeg prompt een uitnodiging voor een auditie. Na enkele maanden testen kreeg hij de rol en ging hij meteen zanglessen nemen. Want de enige persoon ooit voor wie hij voordien een liedje had gezongen was... zijn eigen lief.

Butler zette zijn leven voor twee jaar 'on hold' om zich zo goed mogelijk voor te bereiden op de rol van Elvis Presley, bang als hij was om diens familie en fans teleur te stellen. De oude opnames van Elvis' muziek zijn van zulke slechte kwaliteit dat ze onbruikbaar waren voor de film en opnieuw moesten worden ingezongen. Dat gebeurde in Nashville, in precies dezelfde studio's waar Elvis zijn songs opnam. Butler deed het bijna in zijn broek.

Austin Butler over zijn kippenvelgevoelens in Nashville:

Ondanks de zenuwen volbrengt Butler zijn taak met verve. Uiteraard kan niemand tippen aan het charisma van "The king of rock and roll",  maar Butlers vertolking is werkelijk uitmuntend.

De zegen van Priscilla Presley

Bazz Lurhmann was niet van plan om van 'Elvis' een eerbetoon te maken. Hij wilde via Elvis iets vertellen over Amerika in de jaren vijftig, zestig en zeventig. "Elvis' muziek was belangrijk, maar voor wie na 2000 geboren is, is hij niet meer dan een man in een halloweenkostuum", aldus Luhrmann. Zijn film moest vooral een tijdsdocument worden. Maar toen ontmoette hij de familie van Elvis: zijn kleindochter, zijn dochter Lisa Marie en zijn vrouw Priscilla.  Hij ontdekte dat Elvis ook een grootvader was, en een vader en een echtgenoot. En hij verlegde de focus van zijn film.

Door de pandemie ging het contact met de familie Presley verloren, en toen hij de afgewerkte film aan Priscilla liet zien was Lurhmann bang dat zij hem niet goed zou vinden. Maar ze was in de wolken. Lurhmann noemt haar positieve reactie de kostbaarste filmkritiek die hij ooit gekregen heeft. De 77-jarige Priscilla escorteerde de filmpploeg in mei op de rode loper van het filmfestival van Cannes. Ook de 24-jarige Australische actrice Olivia DeJonge, die de rol van Priscilla speelt, was onder de indruk.

Olivia DeJonge over de druk die zo'n vertolking met zich meebrengt:

De goed gedocumenteerde geschiedenis

Luhrmann verloor zijn oorspronkelijke concept niet uit het oog en houdt in zijn film de vinger aan de pols van Amerika. Hij verwerkt historische gebeurtenissen in het verhaal, zoals het openlijke racisme van die tijd en de moord op Martin Luther King. En hij maakt één ding zeer duidelijk: Elvis' muziek heeft zwarte roots. Het huis van zijn jeugd stond in een wijk waar enkel zwarten woonden, en de jonge Elvis heeft hun rhythm-and-blues als een spons opgezogen.

Dat Elvis racistische trekjes had, zoals wel eens beweerd wordt, is dixit Luhrmann niet waar. Volgens een gerucht uit de late jaren 50 zou Elvis ooit gezegd hebben: "Het enige wat zwarten voor mij kunnen doen is mijn schoenen poetsen en mijn platen kopen".  Maar er is geen bewijs van die uitspraak. Lurhmann liet er onderzoek naar doen en kan niet geloven dat Elvis zoiets over zijn lippen had gekregen.

Baz Luhrmann over Elvis' vermeende racisme:

De hippe fans: Måneskin

Baz Luhrmann mag dan al denken dat Elvis de jeugd van tegenwoordig niet meer kan bekoren, hij vergist zich. Niemand minder dan Måneskin, de razend populaire Italiaanse rockband die vorig jaar het songfestival won, coverde een nummer van Elvis: "If I can dream." Het liedje is terug te vinden op de soundtrack van de film. Aan VRTNWS vertelden de leden dat ze grote bewonderaars zijn. Niet alleen van Elvis, maar ook van het werk van Luhrmann.

Andere hippe vogels die een bijdrage leverden aan de soundtrack van 'Elvis' zijn Eminem, Tame Impala, Jack White en Cee Lo Green.

Trop is te veel?

Er is één gave die Baz Luhrmann niet beheerst, en dat is die van de dosering. "Elvis" is echt een roetjsbaan. Vanaf de allereerste seconde gaat de film in overdrive , en hij valt pas 2 uur en 39 minuten later stil. Tijd voor nuance is er nauwelijks. Een gerenommeerde Britse criticus vatte het zo samen: "Het is eigenlijk geen film, maar één lange trailer van een film die "Elvis" heet". En hij heeft een punt. Maar het is wel onweerstaanbare cinema.

'Elvis' komt vandaag (22 juni) in de bioscoop.

Bron: vrtnws.be en 'De Ochtend'

Lees ook