Culture Club
Bekende lezers tippen hun favoriete boek
za 7 nov. - 3:49
1. Joris Hessels: ‘Alles wat ik niet kan zeggen’ van Emilie Pine
Voor vrouwen is het veel moeilijker om te zeggen: 'Ik ben ambitieus'. En dan niet weggezet te worden als een lastige diva.
Het boek zit vol persoonlijke ontboezemingen van Emilie Pine, een Ierse schrijfster. Ze gaat zichzelf niet uit de weg. Het zijn essays over dingen die ze meegemaakt heeft en voelt. Het gaat over de zaken die haar bezighouden: haar alcoholische vader, het vrouw-zijn, menstruatie,... Joris Hessels vond het boek onthutsend en ontroerend.
2. Michaël Borremans: ‘De ringen van Saturnus’ van W.G. Sebald
Ik had al een paar boeken van hem gelezen. Hij heeft een hele specifieke methode om te schrijven. Hij maakt een reis, meestal in Europa waarbij hij plaatsen bezoekt die niet echt toeristisch zijn. Zijn boeken zitten vol interessante wetenswaardigheden waar telkens boeiende theorieën rondhangen. Dat maakt het heel voedend en inspirerend, maar het springt wel van de hak op de tak - zoals het leven zelf.
Ook in ‘De ringen van Saturnus’ maakt Sebald een reis. Daarin doorkruist hij het graafschap Suffolk, een dunbevolkt gebied aan de Engelse oostkust. Zowel de Taiping-opstand, de slavernij in het voormalige Belgische Congo en de verwoestingen en bombardementen van de twee Wereldoorlogen komen aan bod.
3. Frieda Van Wijck: ‘Pachinko’ van Min Jin Lee
‘Pachinko’ is een familiekroniek die vier generaties omvat. Het verhaal speelt zich af in Korea en Japan van 1910 tot 1989. Hierdoor leer je een stukje Koreaans-Japanse geschiedenis kennen. In 1910 vallen de Japanners Korea binnen. Korea wordt op dat moment een soort Japanse kolonie.
Als een gevolg daarvan immigreren er ook veel Koreanen naar Japan. Het boek volgt een familie immigranten in het nieuwe land en toont hun strijd en de passie over vier generaties. De hoofdrol in het boek is Pachinko, een soort flipperkast en gokspel. Vele Koreanen kwamen terecht in deze, min of meer, illegale gokindustrie.
Ik heb ‘Pachinko’ gelezen tijdens de vorige lockdown. Normaal hou ik niet echt van exotische boeken. Ik kan mij moeilijker inleven dan, maar doordat de thema’s racisme en immigratie zo universeel zijn, werd het boek juist heel toegankelijk en meeslepend. In het begin dat ik het boek vastnam, dacht ik dat ‘Pachinko’ een naam was van een lieflijk jongetje.
4. Lisette Ma Neza: ‘Een klein leven’ van Hanya Yanagihara
Het boek gaat over een vriendengroep, het zijn vier jongens, een van hen draagt een verschrikkelijk jeugdtrauma met zich mee. Je leest hoe iedereen rondom de jongen Jude daarmee omgaat. Aan de ene kant willen ze hem beschermen en aan de andere kant willen ze zo graag weten wat hij heeft meegemaakt.
Het was voor mij een les om te zien hoe mensen ermee omgaan als iemand een trauma met zich meedraagt. Dat raakte me het meest. Ik denk dat het iedereen kan raken, omdat er zoveel liefde en vriendschap in zit. Je hebt wel continu de neiging om te stoppen met lezen, maar tegelijk wil je dan ook verder. Het is een echte strijd. Je wordt er zo in meegezogen dat je opstaat en denkt: ‘Hoe is het met Jude?’
5. Thomas Van Der Plaetsen: ‘Blauwbaard’ van Kurt Vonnegut
De atleet kiest voor een grote klassieker: het werk van Kurt Vonnegut en zijn roman 'Blauwbaard' in het bijzonder.
Ik vind dat hij zo’n fantastische schrijfstijl heeft dat ik op twee of drie maanden tijd al zijn boeken heb uitgelezen. ‘Blauwbaard’ was voor mij degene die eruit sprong. Het boek wordt vaak vergeten en is ideaal voor deze speciale tijd. Ik ben altijd heel erg aangetrokken geweest door het feit dat als je echt nadenkt over het leven dat niets steek houdt.
Het gaat over de absurditeit van wat mensen allemaal doen. Je ziet het door de ogen van een bekende kunstenaar die zijn eigen autobiografie is aan het schrijven. Ook de moderne kunst die de kunstenaar maakt, speelt een centrale rol. Vonnegut vindt die kunst heel speciaal. Je merkt dat in het boek. De schrijver staat er dan ook om bekend alles in het belachelijke te trekken.
6. Layla El-Dekmak: ‘Sister Outsider’ van Audre Lorde
Ook dit boek is net zoals ‘Alles wat ik niet kan zeggen’ een verzameling van essays. De schrijfster maakt op basis van persoonlijke anekdotes een indrukwekkend sociaal politiek-statement. Racisme, ongelijkheid en uitsluiting komen in het boek aan bod. Audre Lorde is dan ook een icoon in de strijd tegen dat racisme en ook seksisme speelt telkens een belangrijke rol in haar boeken.
Als een zwarte vrouw haar ongenoegen uit, dan wordt ze er veel sneller op afgerekend als labiel, onstabiel en gevaarlijk. Dit boek geeft nét recht op woede en op self-empowerment.
7. Fien Sabbe: ‘De zondagen van Jean Dézert’ van Jean de La Ville de Mirmont
Ik koester het als een heel apart, klein meesterwerk. Het is fantastisch. Een klein boekje waarin je je hart kan ophalen. Ik heb daar ook echt nood aan in deze tijden. Er zit wel een soort tragiek in het verhaal, maar de schrijver beschrijft het hoofdpersonage met zoveel liefde en humor dat je er automatisch vrolijk van wordt. Ik heb een paar keer echt luidop gelachen, terwijl ik dat normaal nooit doe.
Fien koos voor het oudste boek in de lijst. Jean Dézert is een ambtenaar van het ministerie van Welzijnsbevordering. Het is een man met weinig ambitie en zonder fantasie. Enkel op zondag wijkt hij af van zijn vast patroon en kijkt hij in de reclamefolders, die inspireren hem om op uitstap te gaan door Parijs.
8. Anna Luyten: ‘In the Dream House’ van Carmen Maria Machado
In het droomhuis van het boek schrijft het hoofdpersonage... naar zichzelf. Ze schrijft over de dromen die ze ooit had waarin ze zichzelf vastgebeten heeft. Ze beschrijft de 'droom' over hoe zij de liefde met haar vrouw zag en beleefde. Het boek legt uit hoe iemand zich kan voelen als een relatie vastraakt en niets zo mooi is als het eerst leek.
Machado schrijft zo spannend en ontroerend. Ik kan het telkens weer opnieuw lezen. Ik raad het vaak aan aan Masterstudenten die een scriptie moeten schrijven. De schrijfstijl die ze gebruikt daar kunnen veel mensen uit leren. Het boek is ook passend voor deze tijd. Iedereen heeft het gevoel nu ergens in vast te zitten.
9. Maartje Swillen: ‘Een jaar uit het leven van Gesine Cresspahl’ van Uwe Johnson
In ‘Een jaar uit het leven van Gesine Cresspahl’ is elk hoofdstuk een dag. Het vertelt de innerlijke levenswereld van Gesine Cresspahl, een vrouw die van Oost-Duitsland naar New York migreert in de jaren 60. In het verhaal komt ook de Tweede Wereldoorlog sterk aan bod.
Het is nog niet uit, want ik wil het zo lang mogelijk rekken. Ook wel een zeer intens boek waardoor je geen honderd pagina’s op een dag kan lezen. Het is meer een boek dat je stap-voor-stap tot u moet nemen. Je moet heel erg je verstand erbij houden, dus ik raad het echt aan aan mensen die tijd hebben.
Voor Maartje is het ook heel herkenbaar. Gesine heeft namelijk een speciale verhouding met de New York Times waarin elke dag het aantal mensen staat dat gestorven zijn in Vietnam.
Dat kan je een beetje vergelijken met vandaag waarbij we elke dag cijfers zien over de coronabesmettingen en coronadoden. Ik koop ook elke dag de krant om te weten hoeveel er nu zijn.
10. Valérie Kemp: ‘Over mensen en paarden’ van Juli Zeh
Ik heb het boek op advies van een klant gelezen. Iedereen kent mij als iemand die veel gaat paardrijden. Het leest super vlot, want ik was er vorige week in begonnen en het is nu al uit. Als paardrijder is het boek super herkenbaar, maar ik ben ervan overtuigd dat niet-paardrijders het boek ook kunnen smaken. Er zit echt humor in, want ik heb een paar keer goed gelachen.
Het is een persoonlijk verhaal over de liefde voor paarden en de overeenkomsten tussen paarden en schrijven. Aan de hand van een stukje geschiedenis wordt de relatie mens-paard doorheen de jaren een beetje uitgelegd. De auteur deelt haar eigen ervaringen vanaf dat ze begon paard te rijden als jong meisje. Ze doet dit aan de hand van praktische voorbeelden en anekdotes.
