De toestand is hopeloos maar niet ernstig
“Ben ik radicaal hoopvol omdat ik in mijn hoofd een hele stad laat dansen, jong en oud, groot en klein?”
zo 25 apr. - 7:55
“Geachte burgemeester,
Mag ik u vragen om even de tijd te nemen om deze brief te lezen en mocht u twijfelen, jawel het is een sollicitatiebrief met een idee dat ik graag wil realiseren in Leuven. Eentje met een radicaal kantje, maar wel hoopvol.
Ik sprak er voor het eerst over met mijn zoon tijdens de Paasbrunch.
Hij kan erg scherp zijn in zijn oordeel, en ook deze keer: Weet je wat je bent, mama? Radicaal hoopvol.
Emiel, hoopvol, akkoord, maar radicaal? Je weet hoe ik huiver van extremen, zowel aan gene als aan andere zijde.
En toch vind ik je radicaal hoopvol, mama.
Telkens vond ik manieren om levenskracht en vooral levensgoesting te behouden.
Ik had hem net verteld over mijn guilty pleasure van de laatste weken. Ik heb al een en ander verzonnen het afgelopen jaar om corona door te komen maar vooral om het vele onheil dat helaas gedurende dat jaar in mijn leven is geslopen. Telkens vond ik manieren om levenskracht en vooral levensgoesting te behouden.
Dit idee ontstond een maand of 2 geleden toen we met drie op mijn terras mijn verjaardag vierden. Audiobox bij de hand en met drieën vechtend om dat nummer en ook nog dat, vanuit onze Spotify te laten horen. Algauw werd er een gemeenschappelijke playlist samengesteld, sud sud, naar het restaurant in De Parijsstraat, waar we heerlijke tapas hadden besteld.
Iets voor 12 liep het feestje prompt af, de avondklok natuurlijk.
Maar in de bubbel met mezelf liep het feestje nog enkele uren door. Ik maakte een eigen playlist: De bevrijding.
De lijst groeide dag na dag. Een nummer op de radio snel ‘Shazammen’ en toevoegen aan de bevrijding. Niet zomaar een lijst die tijdens het koken wordt opgezet, neen, neen.
Die bevrijdingslijst speelt enkel in mijn oren, tijdens de wandelingen door Leuven.
Een vijftiger die op haar eentje staat te swingen in de Diestsestraat, dat ging te ver.
Niemand die ziet dat ik achter mijn mondmasker meelip. Ik doe alsof ik die songs zing voor de hele stad. Bij momenten voelde ik heel erg de drang om te dansen, maar dat zou erover zijn. Een vijftiger die op haar eentje staat te swingen in de Diestsestraat, dat ging te ver.
In mijn fantasie beeld ik mij in, hoe de mensen in de rij bij de bakker of de kaaswinkel plots beginnen te dansen, elkaar vastpakken, knuffelen en gewoon uit de bol gaan op mijn muziek. Ik moet er vaak erg om lachen, maar ook dat kan ik gelukkig verstoppen achter die lap voor mijn mond.
Dag na dag worden de danspartijen groter, niet alleen in de buitenfiles aan de winkel, maar in de hele stad, op alle pleinen, in alle straten. Ik moet toegeven dat de jongeren die ik vanop mijn terras ‘s avonds zie samentroepen mij inspireren. Niet dat ze veel dansen, ze drinken vooral en lachen. Mensen horen lachen!!!
Mijn bevrijdingslijst blijft mij telkens verrassen, ook al ken ik de nummers.
Mijn bevrijdingslijst blijft mij telkens verrassen, ook al ken ik de nummers. Bij de start van elke wandeling shuffle ik. Spannend afwachten welk nummer er zal spelen op het moment dat ik in de rij sta bij de bakker of de kaaswinkel. En het klopt altijd. Ah ja, het is mijn lijst, het is mijn muziek.
En ben ik daarom radicaal hoopvol, vroeg ik nogmaals tijdens de brunch aan mijn zoon? Omdat ik in mijn hoofd een hele stad laat dansen, jong en oud, groot en klein. Mijn zoon houdt stand met zijn term. Zeker als ik ook nog durf zeggen dat ik overweeg om met mijn bevrijdingslijst naar de burgemeester te stappen en wil solliciteren om het bevrijdingsfeest te organiseren én dat het misschien een idee is om collectief met alle Leuvenaars een playlist aan te leggen. Dan zie ik de ogen van mijn zoon een richting uitgaan waar ik niet zo van hou. Zeker als ik hem één nummer laat horen, een favorietje uit mijn bevrijdingslijst.
Welke nummers er zoal op mijn bevrijdingslijst staan, beste burgemeester, daarover hebben we het wel tijdens mijn sollicitatiegesprek.
Welke nummers er zoal op mijn bevrijdingslijst staan, beste burgemeester, daarover hebben we het wel tijdens mijn sollicitatiegesprek. Dan zal ik u overtuigen om ergens, na corona, het volle leven weer te laten starten in onze geweldige stad. Het bevrijdingsfeest. Met veel vrienden, veel vastpakken, veel, veel van alles. Als het maar met mensen is, en dichtbij elkaar, en niet meer loslaten. De huidhonger laven.
Ik kijk uit naar uw antwoord en ben overtuigd dat uw ogen niet meteen zullen wegdraaien bij het lezen van mijn sollicitatiebrief.
Machteld Libert
Radicaal Hoopvol.
Ontdek ook de andere columns uit deze uitzending:
“Terwijl het hele land met een virus in de weer was, bestreed ik een rat in de groenbak”
"De keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven zijn vaak meebepaald door de gebeurtenissen die ik ervaar als Zwarte vrouw"
“Etentjes met vrienden en familie bij ons thuis hebben ons door de lockdown geholpen”
