De toestand is hopeloos maar niet ernstig
Heidi Lenaerts pleit voor meer kunst in het secundair onderwijs
zo 22 nov. - 5:04
Ik kom uit Stal. Uit een arbeidersgezin. Mijn papa werkte ooit nog in de mijn. Mijn mama woonde ooit nog in een lemen huis. Om maar te zeggen: ik kom van vér.
Ik zat in het zesde middelbaar toen ik voor het eerst een museum binnenstapte. Op Schoolreis Naar Italië. Ik was nooit verder geweest dan de Efteling in Nederland of Phantasialand in Duitsland. Ook leuk. Maar: Wat. Was. Dit. ‘De Geboorte van Venus’ van Botticelli, De ‘Sixtijnse Kapel’,...
Ik zat in het zesde middelbaar toen ik mijn eerste échte toneelvoorstelling zag
Onze Leraar Nederlands nam ons mee naar Maastricht. Het Zuidelijk Toneel. Ik zag ‘Medea’. ‘Abele Spelen’ in een regie van Dora van der Groen. Ik wist niet wat ik zag… Die affiche, met Peter Van Den Eede, die eruitziet als een enge nar met scherp geslepen diamanten tanden, hangt thuis, in Stal, nog altijd in min ‘tienerkamer’.
18 en het reizen begon: naar Engeland, Shakespeare achterna. Die ik had leren kennen van de filmversie ‘Hamlet’, met de geweldige Laurence Olivier, die onze Leraar Engels had opgezet in de klas, met de gordijnen dicht. ‘To be or not to be’… Ik ken die monoloog nog altijd vanbuiten die we moesten leren voor ons mondeling examen Engels. Naar het Louvre voor de Venus Van Milo over wie onze geschiedenisleraar zo bevlogen had verteld. De National Portrait Gallery in voor het borstbeeld van Lord Byron van wie ik ooit eens een prachtig gedicht las. En met wie ik toen oog in oog stond. Wat een heerlijk moment was dat.
Ik zou niet zijn wie ik nu ben zonder al dié ervaringen. Ik kan niet zonder muziek, het dagelijks presenteren van mijn radioprogramma, naar tentoonstellingen gaan, boeken verslinden… Ik was een héle stille toén, ik vond een stém in al die kunsten. Een wég. Iets dat ik niet vond in wiskunde, chemie of fysica.
MEER kunst in het secundair. Dat zou uw motto moeten zijn Meneer Weyts. Niet MINDER. Boeken. Theater. Musea. Muziek. Voor kinderen zoals ik. Kinderen die dat niét van thuis uit mee krijgen. Kinderen die het misschien niet zo goed doen in die ‘hoofdvakken’ maar dan op dié manier geprikkeld kunnen worden en hun passie kunnen vinden. Of gewoon troost. Of plezier!
Mijn dochter kwam vandaag enthousiast thuis van school: ‘Ik kan drié akkoorden spelen op de ukelele!’ riep ze enthousiast, nog voor ze haar fietshelm had afgezet. Over mijn andere dochter kreeg ik vorig schooljaar te horen dat ze de hele de klas muis-stil had gekregen tijdens haar boekbespreking. Ze had een stukje voorgelezen over Anne Frank.
Mijn kinderen volgen ervaringsgericht onderwijs. Daar hebben we bewust voor gekozen. Die scholen hebben ook bewust oog voor creativiteit.
Maar ALLE scholen zouden dat moeten hebben, Meneer Weyts. U zou er iemand voor moeten aanstellen! NU bijvoorbeeld, héél wat mensen uit de cultuursector hebben nu héél veel tijd over…
En nu ik toch tegen u aan het praten ben. Schaf dat vak Godsdienst af. Vroeger, mijn papa heeft het me on-tel-ba-re keren verteld, moest men de catechese vanbuiten leren. Hij kon het nog altijd aframmelen. Wij kregen verhalen uit het Oude en Nieuwe Testament. Maar NU is de wereld toch véél groter geworden. Onze kinderen kijken mee op dat wereldwijde web, horen op Karrewiet over de Islaam, zien boedhabeelden in één of andere tuin. Er is niet één Godsdienst, er zijn Godsdienst-EN. En Cultuur-EN.
Cultuurbeschouwing is dan ook een heel mooi alternatief voor het vak Godsdienst. Trek daar wat tijd voor uit, vul dat mooi in.
We leven in een multiculturele samenleving, dat kan niemand ontkennen. Kinderen, zo vroeg mogelijk, daar mee leren omgaan, met die verschillende culturen, godsdiensten, waar dat allemaal vandaan komt, dat is waar we naartoe moeten. Géén Vlaamse Canon.
Onze oudste vraagt voortdurend: ‘Bestaat Jezus?’ Ik antwoord dan: Als je dat wil geloven. Maar je moet vooral geloven in jezélf, en goéd doen. Onze jongste vertelde eens dat de juf van hun oudere, katholieke, school altijd vertelde dat ‘Jezus ‘onder een boom zat als hij met z’n apostelen praatte’’, ‘Is dat zo mama!?
DAT is dus het probleem. Daar draait het niet om. We moeten echt weg van onder die boom. Van onder die kerktoren.
De wereld in…
Méér kunst op school, meer cultuur, of cultuur-EN. Dat is de toekomst.
