"Beschouw rouw niet als een ziekte"

In een tijdperk waar relaties gestart en gestopt worden via Messenger en waarbij aan nationale en zelfs internationale politiek wordt gedaan via Twitter, is de verleiding groot om ook ons medeleven af te handelen via Facebook of via de website van de begrafenisondernemer" schreef Koen Torrekens in een brief (en dat vertelde hij ook in Touché).

Koen zegt dat we niet moeten denken dat de rouwende familie wel voldoende bezoek zal hebben. Of dat er wel genoeg volk in de kerk zal zijn. Loop gerust langs. Breng soep. Luister. "Rouw met mij".

(Lees verder onder het artikel)

“We zijn het rouwen niet gewoon”

Marleen Vertommen verloor zelf twee kinderen, in 1996 en in 1999. Dat greep haar zo aan dat ze van rouwadvies haar beroep maakte. Ze heeft een groepspraktijk die “Verbinding in verlies” heet, en ze engageert zich ook bij “Met lege handen vwz”. De brief van Koen Torrekens raakte haar ook heel sterk, vertelde ze in Hautekiet.

“Iedereen heeft vroeg of laat te maken met de dood, en toch keren we onze rug naar de dood” zegt ze. “We leven met het idee dat het ons niet zal overkomen.”

Waarom vinden we het zo moeilijk om een rouwende bij te staan? Vertommen ziet drie verklaringen:

• We zijn het rouwen niet gewoon. We hebben het niet geleerd. We zijn opgegroeid in een maatschappij waarin we voor het geluk gaan. Daarom vinden we als volwassene minder woorden om anderen te helpen.
• We geloven dat het niet OK is om telkens bij het verdriet stil te staan. We denken dat zo vlug mogelijk ‘genezen’ het beste is.
• Rouwen is voor iedereen anders.

Tips

Vaak geven we ook goedbedoeld advies aan de rouwende. Mensen zeggen dingen zoals: “Kop op. Ga door met je leven.” Maar ouders die bijvoorbeeld een kind verloren, willen het net niet vergeten. En dat is OK.

Ook medicatie aanraden om het verdriet te verzachten is niet altijd de juiste optie. “Beschouw rouw niet als een ziekte. Rouwenden willen ook niet genezen van wat hen overkomen is. Ze willen wel dat het draaglijk wordt.”

Praten helpt. Maar let een beetje op wat je zegt. Zo vond luisteraar Charlotte het bijzonder beangstigend dat andere "rouwenden" haar vertelden dat rouwgevoelens ook na 13 à 20 jaar nog heel sterk kunnen zijn. “Het is niet verstandig om op dat moment zover in de toekomst te kijken” reageert Vertommen hierop. Maar ze stelt ook gerust:

Verdriet na overlijden blijft altijd. Maar het verzacht. En je leert ermee omgaan. Het wordt niet heel je leven, maar slechts een deel van je leven.

“Zie de rouwende als deskundige” zegt Vertommen. “Hij of zij weet zelf heel goed wat hij nodig heeft”. Rust bijvoorbeeld. Of nabijheid van mensen. De rouwende kan zelf ook een signaal geven: door bijvoorbeeld een koesterboek of een herinneringsdoos op een prominente plek in huis te leggen. “Het kan een uitnodiging zijn om in gesprek te gaan met mensen die de drempel niet over raken.”

“Kijk vooruit. En kijk terug” zegt Vertommen ook nog. Of probeer het eens met muziek. Want muziek gaat over liefde, lijden en dood.

“Ze zouden het moeten voorschrijven bij de huisarts” besluit Jan Hautekiet met een krop in zijn keel.

Lees ook: