Betonrot

Het onderhoud van de Belgische wegen beperkt zich al dertig jaar tot putjes vullen. Tot eind jaren '70 werden er geïnvesteerd in grootse infrastructuurwerken, volgend jaar is het 50 jaar geleden dat de Kennedytunnel open ging. Bij de opening werd de hoop uitgesproken dat de tunnel de volkeren zou verbinden en zo de vrede zou bewerkstelligen in Europa. Het beton was de weg naar een glorieuze toekomst.

Maar in de jaren '80 veranderde dat. Het woord investeren demodeerde, het woord besparen nam het over. De tunnels, de bruggen en de wegen lagen er, maar het onderhoud ervan slabbakte. Dat wreekt zich nu. Putten en scheuren en spoorvorming en stukken beton die lossen. Beton is de toekomst van het verleden.

Filip Rogiers schrijft daar vandaar over in De Standaard, en zit straks aan de Interne Keukentafel.