De Wereld van Sofie
"Bij broedermoord in de politiek gaat het altijd om macht, en de emoties zijn echt, het is geen theater"
di 6 okt. - 10:33
Ivan De Vadder: "We weten eigenlijk nog altijd niet helemaal hoe alles juist is verlopen. Het merkwaardige is dat de partij Groen, net om dit soort incidenten te vermijden, een procedure heeft die de invloed van de voorzitter op de keuze van de ministers moet beperken. Andere partijen malen daar niet om, daar is het gewoon de voorzitter die beslist. Het gaat hier duidelijk om de macht. Een botsing tussen formele en informele macht. De partijvoorzitter heeft formele macht. Maar Calvo heeft informele macht, hij heeft het regeerakkoord mee onderhandeld, en het hoofdstuk over politieke verniewing mee geschreven. Het mea culpa van Almaci probeert vooral te vermijden dat het conflict escaleert. Want net nu de regering uit de startblokken schiet zie je dat twee partijen zichzelf in de voet schieten. Naast de perikelen bij Groen is er ook de onvrede over voorzitter Bouchez bij de MR. Terwijl de regering zich afficheert als een positief, verbindend project, is dit weer de politique politicienne waar de mensen niet op zitten te wachten."
Politieke broedermoord: van alle tijden
Ivan De Vadder: "Bij de MR had je een jarenlange strijd tussen Didier Reynders en de clan Michel (vader en zoon). Die animositeit leidde er in 2011 toe dat Reynders - die als voorzitter de formele macht had - onder druk van Charles Michel moest aftreden."
"In 2004 schoof premier Guy Verhofstadt Karel De Gucht als VLD-voorzitter opzij na een interne machtsstrijd binnen de partij. Verhofstadt heeft dan nog 24 uur lang geprobeerd om op zijn Brits het premierschap en het voorzitterschap te combineren maar dat lukt in ons systeem niet. En dan is Dirk Sterckx als compromisfiguur voorzitter geworden. Het ging hier om twee zeer talentrijke en ambitieuze figuren, Verhofstadt en De Gucht, die elkaar echt waard waren. Sterckx zei toen: ‘we hadden eigenlijk één van de twee moeten invriezen, zodat we ze na elkaar konden gebruiken in de partij, in plaats van tegelijkertijd'.
Karel De Gucht gaf na zijn defenestratie een emotionele persconferentie waarin hij zei dat hij zich erg gekwetst voelde door wat er zich had afgespeeld. De Vadder: "Shakespeareaans wordt dan algauw gezegd, maar anderzijds zijn die emoties niet gespeeld. Het is geen theater. Dit zit dicht op het vel en het laat kwesturen na die ook jaren later opnieuw kunnen opengereten worden. Maar net zoals de stukken van Shakespeare niet alleen ter vermaak maar ook ter lering waren, moeten politici er lessen uit trekken."
