Blij, bang, boos

En toen begon Lisa Feldman Barrett te meten. In haar Affective Science Laboratory aan de Northeastern University in Boston zette ze elektroden op het gezicht van proefpersonen om de spierspanning te meten. Ze monitorde hartslag, bloeddruk, weerstand van de huid en hersenactiviteit. Ze liet ze naar allerlei films kijken, van romcoms tot horror. En wat bleek? De resultaten van die emotionele laboratoriumtests zijn chaos. Alles blijkt mogelijk: blij zijn met of zonder verhoogde hartslag, kwaad zijn met of zonder bloeddrukverhoging, bang zijn zonder activiteit in de amygdala, het hersengebiedje dat klassiek nochtans de zetel van de angst wordt genoemd. Bang zijn met of zonder kippenvel, walging met of zonder het bloed dat wegtrekt in je gezicht en je maag die samenkrimpt. Je kan uit lichamelijke reacties niet aflezen welke emotie er speelt.

Lisa Feldman Barrett heeft er een boek over geschreven: How emotions are made. Er bestaan geen universele gevoelens, emoties zijn aangeleerd en cultureel bepaald. Emoties worden niet simpelweg getriggerd door wat er in je nabijheid gebeurt, ze overvallen je niet, je construeert ze zelf.

(Tekst loopt door onder de foto)

Wel wel. Dat gaat lijnrecht in tegen wat we voelen en waarvan we overtuigd zijn. Ik word wel eens overvallen door emoties op een moment dat het me slecht uitkomt, het kan toch niet dat het mijn eigen constructie was die me dan parten speelt. Dat kan niet waar zijn, dat mag niet waar zijn, mijn emoties zijn oprecht.

Kijk, dàt is het soort wetenschappelijk onderzoek dat we graag bespreken in Interne Keuken, kennis die je zelfbeeld onderuit haalt. Geerdt Magiels heeft How emotions are made gelezen, en zit aan de keukentafel. En wat is de emotie die daar bijhoort? Wij zijn blij.