Nieuwe Feiten
"Bloemen zijn een rare keuze als kist- en grafzerk-versiering"
di 6 okt. - 3:14
Liefste landgenoten,
Tijdens mijn dagelijkse drieparkentour in Merksem-city kwam ik een rouwende vrouw op leeftijd tegen.
Dat ik de dame tegenkwam is niet geheel toevallig. Ik stak namelijk de Bredabaan over, pikte een stukje nieuwdreef mee, sloeg rechtsaf naar het Runcvoortpark, wandelde langs het ijssalon het grote park in, om na een omweg via Bouckenborghpark terug te keren naar huis. 10.000 stappen rijker, een hoop illusies armer.
Precies halverwege mijn wandeling ligt een kerkhof met oude graven, rechte paden, enkele dubieus geplaatste vuilnisbakken en een bedevaartsoord-je ter nagedachtenis van Hermanneke Wijns.
Herman was niet alleen een neefje van wijlen Gaston Berghmans, maar ook een diepreligieus jong gestorven kereltje, aan wie volgens de overlevering meerdere wonderen moeten worden toegeschreven. Of het feit dat George Louis Bouchez nog altijd de voorzitter van MR is, ook een mirakel van de hand van Herman Wijns is, weet ik niet. Hoe dan ook is zijn zaligverklaring in behandeling bij de paus.
Vlakbij Hermans graf zag ik de dame met rollator een bosje bloemen, in een plastic vaasje, bij een graf zetten. Blijkbaar keek ik te lang, want de dame vond het nodig haar daad te verklaren. “Dat is voor ons moemoe”, zei een zuinig mondje van onder het regenkapje dat haar blauwgrijze bolletje vers gekapt beschermde. “Ik zet dat in een vaasje want anders zijn die morgen slecht.”
Ik knikte naar de vrouw, wees naar de donkere wolken boven ons en verzekerde haar dat de bloemen zeker genoeg water gingen hebben.
Zonder het te weten stelde de vrouw een grote paradox in ons rouwproces aan de kaak. Bloemen zijn een rare keuze als het gaat om kist- en zerk-versiering. Als er nu íets is dat sneller vergaat dan twijfels over wie The Masked Singer is, dan is het wel de bloem. Alsof je tegen de overledene zegt: “Hey oom Theo, jij bent dood nu, hé? Weet je wat ook snel vergaat? Deze bloemen. We zullen je snel vergeten!”
Als we willen uitstralen dat iemand toch nog voor altijd bij ons is, waarom dan bloemen? Waarom geen petfles? “Beste Theo, jij bent nu dood. Hier is een plastic colaflesje. Blijft honderden jaren in het milieu. Net als de sigarettenpeuken in de urn van tante Marja.”
Morgen ga ik weer naar het park. Maar dan om een beetje verrijkt uranium te leggen bij het graf van de moemoe van moemoe. Want bloemen zijn voor even, maar kernafval is voor altijd.
Oh ja. En kunstbloemen ook. Maar waarom mensen die een vaasje zetten is me helemaal een raadsel.
