"Bridget Jones's Baby: best wel feministisch en aangenaam"

In 2001 kwam "Bridget Jones's Diary" in de zalen: een film waarmee Renée Zellweger de hele wereld verblijdde, en waarvoor ze ook een Oscarnominatie kreeg.

"De sequel, typisch Hollywoodsentimentalisme, moeten we maar snel vergeten", zegt Ward Verrijcken.

Maar de derde film "Bridget Jones's Baby" is een heel pak beter. Bridget Jones is ondertussen 43 jaar, heeft een goede job, en een zelfstandig leven. De droom op een gezin heeft ze opgegeven.

Dat is best wel feministisch, dat ze niet meer smeekt om een man die haar komt redden.

Maar dan gaat ze naar bed met twee mannen (waaronder Mark Darcy) op dezelfde week, en wordt ze zwanger. Alleen weet ze niet wie de vader is. En dan beginnen de kolderieke toestanden weer.

Renée Zellweger had eigenlijk besloten om niet meer te acteren. Ze verdween zes jaar lang van het witte doek. Maar het is fijn om haar terug te zien "want ze weet perfect hoe ze Bridget Jones moet vormgeven".

Ward heeft er dus best van genoten. De film is best vermakelijk. Maar het is een guilty pleasure, dat geeft hij toe.

Ward keek ook naar "I, Daniel Blake" en "Captain Fantastic".  Zijn uitgebreide oordeel hoor je hier: