Britse prof leefde wekenlang als vos en das: "Ik wil weten wat er in hun hoofd omgaat"

Letterlijk in de huid kruipen van een vos of een das, om zo te kijken hoe ze ruiken, leven en voelen. Het lijkt een vreemd idee, maar dat spreekt Foster tegen. "Ik vind het zelf geen bizar idee, eerder een heel gewoon idee", zegt hij. "Wat ik voor dit boek gedaan heb en wat de mensen excentriek vinden, is wat bijna alle mensen in de hele evolutie gedaan hebben als dagtaak. Ik vind het een boeiende aanklacht tegen het leven dat we nu leiden dat mensen vinden dat ik gek ben als ik op vier poten rondloop en mijn neus en oren gebruik."

Foster doceert medisch recht en ethiek in Oxford, maar is in heel wat vakgebieden beslagen. Hoe is hij op het idee gekomen voor dit experiment? "Als kind zag ik een merel in de tuin. Hij had een geel oog met een zwarte pupil. We keken naar elkaar en hij wist duidelijk iets over de tuin dat ik niet wist. Dat maakte me nijdig, het kwelde me. Ik wou weten wat hij wist en ik ben me dat blijven afvragen."

Foster ging behoorlijk ver. Voor het deel van zijn boek over de das trok hij naar de Black Mountains, een natuurgebied in Wales, en leefde er zes weken lang in een hol in de grond. Hij at ook aardwormen, het favoriete voedsel van het dier.

85 procent van het dieet van de das bestaat uit aardwormen. Bij mij was het zoveel niet. Dassen zijn gelukkig omnivoren.

"Ik ben een iets minder onaangename persoon geworden"

Wat heeft hij geleerd door als dier te leven? "Dat we vreselijk onzintuiglijke wezens zijn", antwoordt hij. "We verwaarlozen 80 procent van de beschikbare data en dus interpreteren we de wereld fout. Dassen of vossen kunnen ons leren om dat te verbeteren. Ze kunnen ons leren om onze uitstekende zintuigen in te schakelen en de wereld intenser en nauwkeuriger te ervaren. Iets anders dat ik geleerd heb, is empathie. Ik ben een iets minder onaangename persoon geworden door dit experiment."

"Leven als een beest" mag dan goed onthaald zijn, Foster vindt zijn experiment zelf niet helemaal geslaagd. "Ik wou deel uitmaken van de wereld van de dieren en het grondig aanpakken, maar ik ben daarin gefaald. Iemand die beter schrijft en empathischer is aangelegd, die niet zo gebonden is aan taal, zou het beter doen. Een dyslectische vrouw wellicht."