"Bullshit moeten we meer benoemen"

"Sinds ik aan de wonderlijke hogeschool PXL in Hasselt het mooiste bureau mag betrekken vraagt men mij wel eens: hoe is het gesteld met de jeugd van tegenwoordig? Ik zet het meteen op een beschaafd mompelen want eerlijk gezegd: dat weet ik niet. Na vijf minuten introspectie en wat rondgoogelen zeg ik dan meestal plechtig: “ik denk dat het met de jeugd van tegenwoordig net hetzelfde is als met de jeugd van de vorige eeuw”. Mijn jeugd dus. Het is immers totale onzin om uit te gaan dat er bij de mens -laat staan de jeugd- op die 50 jaar iets veranderd zou zijn. 125.000 jaar geleden werd de eerste homo sapiens geboren. Niet dat die toen al een pensioenplan had of een gsm, maar zijn reacties, instincten, vreugdes en angsten verschillen nauwelijks van de onze. Liefde en dood, eros en thanatos: veel meer was er niet en zal er nooit zijn.

Je zou hopen dat de jeugd van tegenwoordig meer bezig is met eros dan met thanatos, maar in Amerika lijkt dat niet zo te zijn. Vorige week knalde de zoveelste gewapende malloot in Florida de toekomst van 17 jonge mensen aan flarden. Maar er is iets aan het veranderen. Bij de vorige massamoorden weende toenmalige president Obama voor de zoveelste keer hete tranen, maar veranderde er niets. Bij deze aanslag komt de president naar goede gewoonte voorlopig niet verder dan wat houterig medeleven, maar lijkt er toch iets te schuiven. Dankzij de jeugd van tegenwoordig. Die neemt het heft in eigen handen. Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. Geëmotioneerd maar welbespraakt domineren ze de televisieschermen. Hun speeches zijn geïnspireerd, hun woede is echt, hun wanhoop tastbaar. Individueel verdriet wordt omgezet tot collectieve kwaadheid, die resulteert in actie. Dat roepen de Amerikaanse politci over zichzelf af, met dank aan hun beschamende reactie op het bloedbad. Opkomen voor een wapenverbod is politieke zelfmoord. Nee, dan liever een massamoord. “We call bullshit”, riepen de studenten. Eindelijk.

Op 24 maart zal Amerika tot stilstand komen als de studenten over het hele land The March For Our Lives organiseren. Het doet de oude jongere in mij hopen op een studentenprotest dat op zijn minst even groot  is dan dat uit mijn jaren zestig. Toen waren de Amerikaanse studenten kwaad over de Vietnamoorlog, nu zijn ze kwaad over de oorlog op de speelplaats. 50 jaar na mei 68 is het weer tijd voor collectief studentenverzet, dit keer tegen een vastgeroeste en omgekochte Amerikaanse politieke klasse die zich vet laat betalen door de wapenlobby en haar eigen kinderen vermoordt. We call bullshit, zeggen de studenten. Dat moesten ze meer doen. En bij uitbreiding: dat moesten wij allemaal meer doen. I call bullshit. Ik hoop van u hetzelfde."