Calais aan de Leie

Mensen die ergens op een stuk braakland onder een tentzeil en wat golfplaten slapen, die op een open vuurtje het plastic van elektriciteitsdraden afsmelten om voor een paar eurocent aan koper te kunnen recupereren en op datzelfde vuurtje bedorven worsten bakken die ze in de vuilbak hebben gevonden. Daarvoor moet je in India zijn. Of Afrika, of Calais. Dachten wij.

Niet dus. Voor dat soort schrijnende taferelen hoef je niet verder dan Gent te gaan.

Als wij op een wandeling zo'n mensen zouden tegenkomen, wij zouden daar in een grote boog omheen lopen. Wil Mathijs niet. Hij ging met die mensen praten en vroeg of hij ze mocht filmen. Wil is documentairemaker. Zijn film heet On the edge of happiness.

Ergens halverwege roept een kleine jongen die met een bal onder zijn arm voorbij wandelt: “O kijk, daar zijn mensen!”. Zijn ouders geven geen kik, lopen zwijgend door.

Zouden wij ook doen. Doen alsof we het niet gezien hebben. Bang om dingen te zien die je aan geen kind krijgt uitgelegd.