Carmien Michels

Ik ben wakker in Montreal

Aan de overkant van de oceaan
is het zes uur later
ik wandel door de straten
van elf miljoen slapers

Uit open dakramen
smelten hun angstdromen
ijskappen die als dampwolken
in schapenvacht opstijgen

De zon tart mijn lippen
in mijn keel zingt Brel mijn vlakke land
en ik woel met mijn hand door de akkers
alsof ik afscheid neem

Maar ik ben een vrouw en een beweging
die onze ouders hebben gestart

Als we eerlijk zijn
breken de dijken
voor we ontwaken
en is het vasteland straks
één langgerekt strand

Woestijnen als grootsteden
en een toekomst in brand

Hoe groot is de kans
roept een slaapwandelaar
de anderen luisteren verlamd
naar de zoemende vragen in hun kamers

Groter dan de kans
dat een god zo klein als een foetus
in de buik van de aarde
kop of munt speelt
met de oplossing