Damien Jurado speelt dromerige akoestische sessie

Bekijk de video

Dat Damien eerst de fans beloond die zijn album als een fysiek schijfje aankopen, heeft met een zeker gevoel voor nostalgie te maken. De klank van zijn muziek is in zekere zin nostalgisch, zijn stem ook, maar ook zijn teksten zijn dat, zeker in dit nieuwe album.

Ik leef wel in deze tijd, maar beschouw mezelf niet als ván deze tijd, toch niet de hele tijd.

Over tijd gesproken: wat een vakman, die Damien. Na enkele minuten opstellen begint hij zijn nummers te spelen, die er élk in één keer opstaan.

Zo neem ik mijn platen ook al jaren op, in één keer moet alles opgenomen zijn.

Het zou kunnen dat je dat ook een beetje in zijn muziek hoort. Niet dat je amateurisme of onafheid hoort, maar wel een zeker puurheid, een duidelijkheid, een richting. Al zit dat gevoel niet per se in Damien Jurado's hoofd terwijl hij sessies speelt of optreedt.

Terwijl ik muziek speel, moet ik aan andere dingen denken. Anders lukt het niet zo goed. Dan dwalen mijn gedachten af. Ik dacht nu bijvoorbeeld aan mijn baseballclub, The Seattle Seahawks. Ik ben net verhuisd naar de andere kant van het land en moet dus voor een ander team supporteren.