"'Dana Winner zit door de coronacrisis aan de grond' zou de roddeljournalist schrijven die mij nu bezig ziet"

“Dana Winner zit door de coronacrisis aan de grond”

Dat zou de roddeljournalist schrijven die mij nu bezig ziet.  Neen, ik zit niet op zwart zaad, maar op mijn knieën en geef me over aan het ambacht van parket leggen.

Al ruim dertig jaar sta ik op de planken, maar nu ben ik ze voor het eerst in mijn leven aan het leggen. Een mens gaat rare dingen doen als hij of zij meer dan een maand verplicht in huis moet blijven.

Aan het begin van de quarantaine volgde ik al het corona-nieuws met een maniakale ingesteldheid via de radio, krantensites en actua-programma’s op tv. Maar ik ben daarmee moeten stoppen. De stijgende stoet van dagelijkse doden werd ondraaglijk. ’s Nachts hielden die getallen mij uit mijn slaap: 161 overlijdens, 273, 329…. Mijn hoofd zat er vol van. En dat in schril contrast tot mijn concertagenda die alsmaar leger werd. Een afgelast optreden is – ook al zijn het er intussen tientallen – niets in vergelijking met wat sommige mensen meegemaakt hebben, maar het bezorgde me toch ook kopzorgen.

Dus moest ik mijn gedachten verzetten. In eerste instantie koos ik voor ‘bakken’. Mijn moeder is een echte bak-koningin en ik wou nu wel ’s weten of ik iets van haar talent in mijn genen zitten heb. Ik dus met mijn vingers in het deeg en jawel: wat er uit de oven kwam, was overheerlijk. Maar mijn baksels bleken echte suikerbommen te zijn en ik ben er wijselijk mee gestopt omdat ik mezelf al de vormen van een Japanse sumoworstelaar zag krijgen.

Ik ben dan overgestapt op ‘gezond koken’. Dat leek me een win-win situatie. Want gezond koken ligt in de lijn van bakken, terwijl het tegelijkertijd veel beter is voor die lijn. Maar het is toch niet zo’n succes geworden. Wat ik op tafel toverde, kwam nog redelijk overeen met de foto’s in het prachtige kookboek, maar het kopen van al die ingrediënten was voor mij een martelgang. Ik, die het gewend was om vooral simpele kost klaar te maken zoals aardappelen met boontjes en kipfilet, moest plots op zoek gaan naar kokosschilfers, handgeplukte dragonblaadjes, donkere miso, shiitake en nori zeewier…  Om de één of andere reden heb ik daar het geduld niet voor en het gezond koken viel stil.

Ik begon uit te kijken naar een nieuw project. En het was het gevloek van mijn partner dat de oplossing bracht. Al lang had ik gevraagd om mijn werkkamer van de ene kant van het huis naar de andere te brengen. Dat klinkt simpel, maar we spreken hier wel over een hele verbouwing. Hij was daar bij aanvang van de lockdown vol goede moed aan begonnen, maar in je eentje kappen, boren, elektriciteitskabels trekken of een deur hangen is niet eenvoudig. Regelmatig hoorde ik hem dan ook door de muur heen vloeken en tieren. Ik ging hem dan morele steun brengen in de vorm van een kopje koffie… en bij één van die gelegenheden, ben ik beginnen helpen.

En nu zijn we dus samen parket aan het leggen. Mijn specialisatie is het uitstrijken van de lijm. Aanvankelijk smeerde ik te veel en te breed zodat ik mezelf al een paar keer vastgezet heb in een zee van lijm, maar gaandeweg is het beginnen klikken met het parket. Het klussen slorpt me nu helemaal op en ik vergeet al het corona-gedoe. Behalve wanneer een plank moet afgezaagd worden van anderhalve meter. Dan denk ik automatisch aan de afstand die we tegenwoordig ten opzichte van anderen moeten houden en komt mijn vrees naar boven dat we nog lang in een anderhalvemeter-maatschappij zullen leven. Terwijl ik zo graag mensen aanraak…

Ik verdring die gedachte en beul me nog wat harder af zodat ik vanavond weer stikkapot in de zetel kan neerploffen. Met een beetje geluk val ik dan in slaap voor tv als het journaal bezig is en gaat het corona-nieuws voor een keer aan mij voorbij.

Beluister hier de column van Dana Winner:

Lees ook: