"Dankzij mij zijn Humo en NRC Handelsblad beginnen faxen"

"Wie zijn die gasten, waarom doen ze dit?" Dat zijn waarschijnlijk toch mensen die ervoor gestudeerd hebben, die intelligent zijn en dus ook nùttige dingen zouden kunnen doen met hun kennis, denkt Kama. Voor hem zou zo'n cyberaanval echt een ramp zijn. "Ik ben helemaal afhankelijk van het internet, van mail."

Dan denkt hij met heimwee terug aan de tijd waarin hij met zijn tekeningen naar het postkantoor moest. "Soms ging ik zelfs, als ik tekeningen maakte voor een Nederlands blad, naar het Sas van Gent om ze daar te posten. Dan duurde het slechts twee dagen." Want als hij ze in België op de post deed, duurde het toch een week voor ze toekwamen.

In Gent liep hij in de jaren zeventig voorbij een winkel waar ze onder andere elektrische schrijfmachines verkochten. Kama zag er een gigantische oranje bak staan, ongeveer 1m25 hoog. "Ik was gigantisch nieuwsgierig en ging vragen wat dat was. 'Goh, zegt hij, moest je dat weten!'"

Als je daarin een papier steekt, komt het er aan de andere kant exàct hetzelfde uit!

"Hoeveel kost dat?" vroeg Kama. "145.000 frank", zei de verkoper. Kama viel achterover, maar is meteen naar de bank gerend. "Ik heb daar een lening genomen en ben meteen teruggekeerd naar de winkel om die fax te kopen."  

Die gigantische bak stond bij mij thuis, en toen bleek dat ik de enige was met een faxtoestel!

Dan is Kamagurka beginnen bellen naar Humo, naar NRC, zijn werkgevers van toen. "Die hebben dan ook allemaal een fax gekocht, en zo kon ik mijn tekeningen doorfaxen. Daardoor kon ik thuiszitten, én tegelijk op twee, drie, vier verschilende redacties terzelfdertijd aanwezig zijn."

Het was nog niet 'top', want het toestel stonk, het papier moest opwarmen. Maar voor Kama was het geweldig. Het waren nog niet de tijden van cyberaanvallen, "het was nog gewone criminaliteit". Hij denkt toch wel met wat heimwee terug aan die periode, waarin nog geen sprake was van bitcoins.