"Dat zwarte lijkt op het knopje van mijn krultang"

Twee weken geleden stond er in alle kranten een foto van een zwart gat. Ergens in de ruimte. Of beter gezegd: een foto van “iets” dat op het achterlicht van een auto of op het knopje van mijn krultang lijkt. De foto was zo vaag dat als iemand een tattoo ervan wil laten zetten, hij de rest van zijn leven zal moeten uitleggen dat het geen mislukte letter “o” van een dronken tattoo-artiest is. En hoe verandert het ons leven? Als het iets positiefs voor mij deed, zou ik me wellicht heel anders voelen.

“Ik woog 20kg te veel tot ze het zwarte gat ontdekten. Nu pas ik eindelijk in mijn skinny jeans! Wauw! Dankjewel zwart gat!” Neen, het zwarte gat doet evenveel voor mijn leven als het Higgsboson dingetje:  niks! En ik vind mensen die heel opgewonden raken over een zwart gat verdacht. Als er iemand naar mij toe zou komen en zeggen: "Hé, wat vind je van de foto van het zwarte gat?", zou ik ze een foto van mijn kat Anton tonen. “Kijk, meneer, wat vind JIJ van deze foto van een zwarte kat? En hij is wél interessant! En hij probeert niet om alle planeten in de buurt op te eten!”

Ik denk dat wetenschappers dingen zoals het zwarte gat verzinnen om te kunnen zien hoeveel mensen erover gaan praten. Misschien zijn WIJ het experiment, en zitten wetenschappers in alle cafés van Vlaanderen stiekem te luisteren naar onze onnozele conversaties. "Oh, dat Higgsboson-deeltje, dat is kei-interessant zeg. "Oh ja, maar dat microscopisch dier dat ze in het ijs van Antartica hebben gevonden, dat is ook keibelangrijk!” "Oh ja. Ik voel me veiliger hier in Waregem, nu dat ik weet dat dat dier bestaat." “Laat ons klinken op het zwarte gat! Het heeft ons slanker gemaakt, het milieu gered en voor wereldvrede gezorgd! Santé zwart gat, santé!”