De beste stuurlui staan aan wal

Hét sociale medium bij uitstek voor het delen van meningen is Twitter. En deze meningen lopen al wel de spuigaten uit bij groot nieuws, denk aan #MeToo of het recentere #BlackLivesMatter. Max Vryens doet een greep uit tweets die aantonen hoe de beste stuurlui aan wal staan.

Hoe komt het dat we onze eigen mening zo hoog inschatten? Hoe komt het dat bij grote evenementen mensen plots meer uitgesproken meningen lijken te hebben? En, krijgen we onze mening op een of andere manier toch nog bijgesteld? We spreken erover met Johan Braeckman, professor wijsbegeerte en moraalwetenschap aan de UGent.

Als er iemand weet dat de beste stuurlui aan de wal staan, dan zijn het voetbaltrainers. Ze zien er, als er geen corona-epidemie is tenminste, wekelijks duizenden in de tribune zitten. En dan moeten ze nog het leger voetbalanalisten trotseren, die het ook nog eens allemaal beter weten. Ward Bogaert sprak er over met de 71-jarige Georges Leekens die het welgeteld 36 jaar uithield met de commentaar uit de tribune en van de pers.

Dankzij de sociale media lijkt het alsof we meer dan ooit een mening hebben, maar is dat effectief zo? En hoe is het zover gekomen dat we deze ongegeneerd kunnen delen waar en wanneer we willen? Professor vrijheid van meningsuiting en discriminatierecht aan de Universiteit Saint-Louis in Brussel Jogchum Vrielink overloopt de geschiedenis van hoe deze vrijheid er gekomen is en hoe die soms tóch nog in het gedrang komt.

Commentaar leveren is iets typisch menselijk, de ene doet het al wat meer dan de andere. Maar het kan misschien ook een cultureel gegeven zijn? Zo hebben ze in het Italiaanse Bologna de term “umarell” bedacht. Het verwijst naar “oude mannen die commentaar leveren aan de rand van een werf”. Zijn Italianen echt zo bemoeizuchtig of zit er een andere verklaring achter? We legden het voor aan zelfverklaard Italofiel Joost Houtman, auteur van “‘Bella Figura - waarom de Italianen zo Italiaans zijn”.