"De enige manier om achteraf geen medaille te moeten gaan wisselen is eerlijk winnen"
vr 27 mei - 4:42
Eerst een halve finale, en als alles goed gaat twee dagen later finale.
9 augustus 2006. 17 uur hebben we er over gereden.
Als we aankomen, zoeken we direct ons plekje in het stadion en verven ons gezicht in de nationale kleuren.
Er is plaats voor 12 man in de finale. Mijn broer moet sneller lopen dan de Rus Pavel Potapovich uit de eerste reeks. "Hij heeft 8 min 32 seconden en 78 hondersten", zegt mijn vader.
Drie koplopers slaan al snel een gat, maar mijn broer volgt vlot in een tweede groep. Wij schreeuwen 8 min en 32 seconden de longen uit ons lijf.
Als mijn broer aankomt houden we onze adem in. Op het bord verschijnt:
Belgium Desmet - 8 min 32 seconds and 93 hondersten.
15 hondersten van een seconde te traag.
Hondersten van een seconde: ik wist niet eens dat het bestond.
Als Pieter later bij ons in de tribune komt zitten, wordt er niks gezegd.
Wat zegt ge als ge met vijftien hondersten van een seconde verliest?
De dag van de finale staan ze maar met elf aan de start. De winnaar van de eerste reeks komt niet op dagen. "Ziek" wordt officieel gezegd. "Iets met doping" wordt gefluisterd in een gang.
"Het is niet eerlijk, ik had daar moeten staan", zegt mijn broer.
"Het is niet eerlijk gij had daar moeten staan" herhalen we als een koor uit een Griekse tragedie.
Niemand van ons spreekt het uit, maar ik weet zeker dat wij alle zeven in ons hoofd onze Pieter die finale mee zien lopen.
De winnaar van de eerste reeks die voor de finale niet kwam opdagen, wordt later in zijn carrière betrapt op doping en geschorst. Een paar jaar later loopt ook de nummer twee van de finale tegen de lamp.
Diezelfde dag van de steeple finale in Göteborg loopt Kim Gevaert goud op de 200 meter. Ook Tia Hellebaut springt diezelfde dag de sprong van haar leven.
Wij waren er bij, ongelooflijk. Op een half uur tijd twee maal Belgisch goud.
De enige manier om achteraf geen medaille te moeten gaan wisselen, is eerlijk winnen.
Terwijl het Belgisch volkslied gezongen wordt, staan wij met zijn zevenen recht. Ons gezicht nog rood geel zwart;
We zijn ons door de ontgoocheling van de laatste dagen vergeten te deodoriseren. Zelfs mijn tanden poetsen heb ik niet gedaan. We staan daar met zevenen te stinken en te wenen. Niet alleen omdat de finaledroom van mijn broer werd afgepakt. Maar vooral omdat terwijl Kim en Tia daar op het hoogste schavot staan ons volkslied uit de monden van dat Zweeds engelen koor nooit mooier en nooit troostender heeft geklonken.
Janne Desmet is actrice en theatermaker.
