"De farcen, het gezwam en het gesukkel van uw vertegenwoordigers"

Beste partijsoldaat,

Ik ga eerlijk zijn: ik zou niet in uw schoenen willen staan. Diezelfde schoenen die u al een paar weken op rij wilt opeten of naar uw tv-scherm hebt gekeild, richting een of ander kopstuk van uw partij, te gast bij De Afspraak, om daar de meest recente politieke fratsen, flauwiteiten en dwalingen toe te lichten.
In plaats van schoenen zou u in feite beter gediend zijn met rubberlaarzen, kwestie van met droge voeten door de modderstroom te kunnen baggeren. Maar zelfs droge voeten zijn u niet gegund.

Ik vraag me af wat u denkt, als u leest dat de partijpolitiek meer afkeer dan geestdrift genereert; dat mensen het beu zijn; dat dit land vastzit in een slurpend politiek moeras vol drijfzand.

Ik wil weten wat u dacht, toen u ooit, in een moment van dienstbaarheid en deugdelijk engagement besloot u nuttig te maken voor de samenleving, omdat u dacht dat dat u een verschil kon maken, al was het een halve bandlengte in de massasprint.
Ik wil niet weten hoe u, ergens onderweg van de lidkaart naar het mandaat, tot de onprettige vaststelling kwam dat u omsingeld werd door ego’s van kamerbreed formaat en dat het hogere doel dat u tot de plicht had geroepen ergens verloren was geraakt en plots onvindbaar bleek.

Binnensmonds knarsetandend aanschouwt u het circus. Flagrant falende formateurs die enkel uitblinken in nietszeggend gewouwel, in elkaar de loef afsteken, in tijd winnen alsof er tijd over is, in tweeten als pubers met opspelende hormonen . Terwijl u zich over een ingewikkeld dossier buigt, omdat iemand het moet doen, huppelen uw kopstukken van camera naar camera, boutades brakend aan een schrikbarend onvermoeibaar tempo.  Holle frasen over positieve projecten en verbinden, wollige praatjes die niemand gelooft, lekken ter grootte van een voetbal waar vertrouwelijke informatie doorheen gutsts als water door een vergiet.

Terwijl u parlementaire vragen voorbereidt over ernstige kwesties die mensen raken, staan de schijnwerpers van de wetstraat oogverblindend fel gericht op de farcen, het gezwam en het gesukkel van uw vertegenwoordigers.

Ik heb met u te doen. Meer dan u geloven kan. Ik zie u, ook al zit u onzichtbaar te ploeteren in de coulissen, waar de schijnwerpers niets verlichten. Ik wens u moed, veerkracht en veel verbeelding. Maar toch ook een paar rubberlaarzen.
Want iemand zal de stal moeten uitmesten, de modder en de drek aan de kant moeten vegen, om dan met propere voeten te herbeginnen; niet waar we gebleven waren, maar waar de nood roept.

Onthoud dat wij u nodig hebben.